Een dag gelachen…

GEEN DISCUSSIE MOGELIJK! Nu is dat in mijn geval ook absoluut onmogelijk, de wetenschap dat ik oud materiaal heb kunnen opbergen op een losse harde schijf, geeft mij de gelegenheid om weer eens extra uit de school te klappen, hoewel van een school kan simpelweg geen sprake zijn. Behoedzaam laveer ik vandaag tussen vaste computer en laptop, met de stille hoop dat de printer aan de een dan wel de ander de geest gaat geven. Vergeefs dus en het heeft er alle schijn van dat HP de geest heeft gegeven aan een andere macht dan de macht die ik dacht te hebben. Daar dien ik mij bij neer te leggen in de wetenschap dat de vaste al wat jaren geleden is veranderd, maar merk ik ook dat de jaren des onderscheid op dit medium van toepassing zijn. En waar mijn stille hoop was gericht op Martin, ook hij bleek niet in staat om dit geheel te reanimeren, maar wist mij wel te animeren om eens zorgvuldig wat afwegingen te gaan maken. En dit alles werd gelardeerd door Rob die zich mocht uitleven op kozijn en deur en waar wij in blijde afwachting zijn van het wonder dat zich hier voltrekt, kan het niet anders worden dan witter dan wit en grijzer dan zwart. Waarmee ik niet wil zeggen dat dit met de huidige bewoner van dit pand een wedstrijd aan gaat…

En dan de beelden die voor een deel ook op die externe harde schijf hun toekomst tegemoet gaan. Waar 2019 is afgelopen en 2020 zich kenmerkt door de gemoederen die bezig worden gehouden, ruim 10.000 nieuwe positieve besmettingen en het leven niet meer die aangename keerzijde kent, maak ik gewag van het feit dat Pauline B. mij toch wat nieuwe beelden heeft toegezonden: Pietjo’s dus. En laat ik daar vandaag maar wat extra aandacht aan gaan schenken, want de poses die zij met haar handen voorhanden heeft gehad, brengen nog wat kleur in het dagelijks bestaan.

Zij verdoet een deel van haar tijd om mijn teksten te lezen, complimenteert mij hiermee en zou graag zien dat ook anderen van mijn schrijfsels (berichten voor de insider) tot zich zouden gaan nemen. Edoch, dat vind ik zelf niet zo belangrijk, het is gewoon een kwestie van thuis werken (waardoor mijn sociale component gestalte krijgt) en wanneer ik de kans loop om een beurt (een dag dus) over te slaan, komt dit absoluut niet naar voren.

De uitdaging van de onvoorstelbare dingen van mijn dag nopen mij om steeds de niet aanwezige pen ter hand te nemen…