EEN PARADIJS (met een vogel)

Mijn teksten dartelen frivool van her naar hot. Niet met de bedoeling daar iemand schade mee te berokkenen, het komt nu eenmaal als een ongekende lawine aan woorden naar boven drijven. Het enige dat ik hoef te doen is een poging wagen om ze in een kader te plaatsen, waarbij het kader als zodanig niet te voorspellen is. Grillig door de vele rotspartijen, grotten die zich voeden met de golven van overvloed en waar enig vertier te verwachten valt, zijn het veelal sluiers die de mist niet alleen doen toenemen, maar ook de neiging vertonen om als spoken in het duister op te lossen. Waardoor de klank verandert en de kleur zich niet laat voorspellen. Alle varianten doen er toe, de compositie laat ik vaak aan een musicus over en mocht er sprake zijn van een wanklank, doe ik er niets aan om deze atonaal te gaan verbeteren. Het moet zo zijn zoals het is en wanneer ik de mist dreig in te gaan, zal ik geen spoor meer achter mij laten. Wonderschoon zoals mijn brein met mij aan de loop gaat, bijzonder wanneer ik na enige tijd mijn eigen woorden onder ogen krijg, versteld sta ik over het feit dat mijn geest zo sprankelend kan zijn en misnoegen laat ik zelden blijken.

De wereld is niet alleen een strijdtoneel, eenieder krijgt wat hem of haar wordt toebedeeld. Of varianten op deze (on)zin. Want zinnigheid komt bij mij niet op de eerste plaats terecht, neen met het verbrokkelen van mijn geest ontstaan er kruimels die met een eenvoudig apparaat weg te stoffen zijn. Waardoor mijn stoffelijk zijn nog steeds omhuld wordt door de welvoeglijkheid van mijn lichaam. Raaskallen is mij absoluut niet vreemd en wanneer ik uit mijn dak ga, is het hooguit de plaat voor mijn kop dat ik al blinde zie. En waar mijn geduld vaak oeverloos is, kan ik met deze woorden duidelijk gaan zwetsen. Neen geen wal kan mijn kant nog keren en waar de meeste mensen staan, zul je mij niet vinden. Stuurlui waren ze en stuurloos worden zij gemaakt. Aan wal vallen immers de meeste vruchten te ontdekken en het is afhankelijk van de vis, welke het meest opbrengt. Kniertje draait zich om op haar andere zijde en ook Graven zijn voor een deel begraven. En wat rest: hooguit wat as en soms wat stof. Maar ook daar heeft Tata een doorlopend abonnement op genomen, waardoor de keerzij van de economie zich kenbaar blijft maken.

Onzin wederom vandaag, opdat morgen het veronderstelde Paradijs de poorten opent!