Een doekje…

Wanneer Herman Finkers stelt dat de cursus ‘omgaan met teleurstellingen wederom is uitgesteld’ heeft’ie wel een punt. Teleurstellingen horen nu eenmaal bij het leven en het feit dat juist teleurstellingen ervoor kunnen zorgen dat hoogtepunten de andere zijde van het bestaan kenmerken, gelijk de voorkant van een zeker gelijk de achterkant weet te verbergen. Niet voor niets dat Yin en Yang wederhelften van elkaar zijn, gelijk de dag op een zeker moment overgaat in de nacht. Waar dit op slaat” Een dilemma dat zich voordoet waarbij aan de ene kant een zekere situatie een rol speelt en da ander kant er een situatie kan ontstaan waar ik bepaaldelijk niet op zit te wachten. En dan druk ik me bewust heel vaag uit. Trubbelingen kunnen zorgen voor vertroebelingen en op vertroebelingen volgen mogelijkerwijze verwijten, waarbij het elkaar niet verstaan dan wel het niet kunnen volgen van gedachtestromen ervoor zorgen dat er een vorm van een status quo ontstaat waarop, achteraf gezien, niemand blij van wordt dan wel op zit te wachten. Ook dat is een eigenschap die menig mens op zijn of haar levenspad mag verwachten en wanneer alles pais en vree zou zijn, valt er weinig te kniezen. Nu wil ik absoluut niet beweren dat ik een kniesoor ben, laat staan een zeikerd, maar soms bespeur ik elementen in mijn zijn die dat toch wel een beetje doen vermoeden. Zeker wanneer dit familie aangelegenheden betreft. Want daar zit ik absoluut niet op te wachten. Ieder lid van een familie heeft als opdracht om van zijn of haar leven het beste te gaan maken. Wanneer er sprake kan zijn van een bepaalde harmonie, is er geen vuiltje aan de lucht. Soms moet je nu eenmaal dingen pikken , om op een ander moment een paar keer herhaaldelijk te kunnen slikken. Om op een ander moment wederom over te gaan tot de orde van de dag, je de zaken die zo gelopen zijn als ze gelopen zijn naast je neer te leggen, dan wel ergens op een duister plekje in je geheugen te verbergen met de stille hoop dat achteruitgang in dit geheugen ervoor zorgt dat ze op termijn verdwijnen. Om maar te zwijgen over het fenomeen van vergeven, waarbij vergeten van een totaal ander kaliber is. Dat zorgt, op zijn of haar beurt, dan weer voor dilemma’s waarbij het eerder genoemde slikken een rol in kan gaan spelen. Net doen alsof je gek bent, een doekje voor het bloeden bij de hand gaan houden, dan wel dat je besluit om het uitsluitend te hebben over koetjes en kalfjes, je blijft je bewust van dat wat je bezig houdt. Waarbij de hoop op een goede afloop eigenlijk steeds meer aan haalbaarheid inboet. Waar heb ik het over” Eigenlijk over niets belangrijks, maar wel over wat wezenlijks. En dat wezenlijk zorgt ervoor dat ik op de laatste dag van deze maand juist deze woorden neerschrijf. Morgen een nieuwe maand, morgen ook weer andere genoegens en toch…