Een douche.

Als iedereen iedereen aan het lijntje houdt, hoef je je feitelijk nergens meer druk over te maken!

Een openingszin die staat als een huis, waar ook het nodige over te doen is. Want zodra er sprake is van een vorm van vermogen, in de zin van bakstenen, is er altijd wel weer iemand die op het idee komt om daar dan weer belasting over te gaan vragen. Waardoor de spaarder niet wordt gespaard en de krekel en de mier stomweg doorgaan op het pad dat voor hen ligt. Geld en balk in hun voordeel blijken te zijn tot het moment waarop de zomer met rasse schreden de herfst tegemoet treedt. Om maar weer eens wat platitudes naar voren te brengen.
Anders is dit met kunst, met name kunst waar vele tonnen aan ijzer aan te pas komen en weersinvloeden een rol kunnen gaan spelen, met andere woorden deel twee van het werk van Rudi van der Wint. En dan met name het accent op het abstracte deel van zijn nagelaten werken. Neen, ik heb niet de pretentie om volledig te zijn, maar laat aan de lezer dan wel de kijker de mogelijkheid om op zijn of haar manier deze werken tot zich te nemen.

Natuurlijk ook met het oog op morgen, wanneer een volgend intermezzo van LL ervoor zorgt dat ook mijn voeten nog steeds op aarde te vinden zijn. Een kleurenpalet dat de mogelijkheid biedt om jouw eigen interpretaties aan te gaan geven, waardoor dat eerder genoemde lijntje misschien gestalte krijgt. Want hij werkte met vele soorten metalen, waarbij Cortenstaal een belangrijk deel van zijn werken vertegenwoordigt. Maar ook dat is gisteren al naar voren gekomen, doordat menskracht een object op een as van 10 meter in beweging bracht. Een andere vorm van een lijntje en dan doel ik niet op een spiegel, een scheermesje en een rietje. Want daar heeft Frank zich mee bezig gehouden. Eenvoud als kenmerk van het ware maar zo eenvoudig is dit veelal niet. Om weer eens een andere uitspraak aan te gaan halen. En voor een dag als vandaag lijkt het mij meer dan voldoende om dit onderwerp naar voren te brengen.

Waar een douche goed voor is!