Een jonge God(deloosheid)

‘… als een jonge God met een paringsdrang…’, omschrijft hij zijn gedachten. Terwijl hij ruimschoots de zeventig is gepasseerd. De toon van gisteren werd in de trein reeds gezet en het was een dag van zinsbegoocheling, surrealisme, neo-liberalisme volgens Wiebes, dan wel dat een mode icoon dit aardse had verlaten. Maar met Karl Lagerfeld had ik in principe niet veel mee, dat anderen met hem konden weglopen en dat weer anderen een vermogen voor zijn creaties betaalden, ook dat kan in zekere zin tot het absurde van gisteren aan het geheel worden toevertrouwd. Eye opende mijn ogen, Frans Hals liet zich omringen door hedendaagse kunstenaars en voor wat betreft die Mexicaanse kip: daar kraaide geen haan naar. Een aaneen schakeling van genoegens, van de ene verrassing naar een volgende verbazing, absurde (re)animatie filmpjes en objecten waar geen hond zich aan zou wagen, laat staan dat het ontbijt, de lunch en het diner ervoor hebben gezorgd dat wij de lunch hebben overgeslagen, ons wel over een tweetal vaasjes bekommerden en de pont het heen en weer van ons kreeg. De trein dit keer geen vertraging had, van Den Haag en Alkmaar het ontmoetingspunt de piano in de hal van Centraal, Haarlem de stad was waar wij onze toer vervolgden, wij niet genegen waren om een bedrag van 8 euro p/p te dokken en we ons vergaapten aan de archeologische vondsten in de keldergewelven van de Vleeschhal. En nog was het feest niet voorbij: de overige ‘hallen’ boden een keur aan vondsten op schilderachtig gebied en anderszins terrein. EN NOG WAS HET FEEST NIET VOLLEDIG! Kocht een laatste exemplaar van de hand van Luuk Wilmering: A Personal Geograhic. Waarin de zeven werken van barmhartigheid van de Meester van Alkmaar een eigen invulling hebben gekregen. Door trucages en collages. Geheel in de stijl van die dag. Een bijzonder en tegelijkertijd bizar boek. Waarbij wederom het absurde een gevecht aangaat met de werkelijkheid. Waarbij de kunstenaar zich permitteert om met de realiteit aan de loop te gaan. Waar werkelijkheid overgaat in de schijn van het absurde. Surrealistisch, magisch realisme en de kunst van het verbeelden. Waarbij angsten die mensen kunnen beperken in hun zijn, de drijfveer van zijn werken zijn, of misschien wel waren. Waardoor verwarring de hoofdtoon voert en het dagelijks bestaan in een totaal andere context zijn gekaderd. Waarbij de grens tussen bewust en onbewust is verdwenen, de toekomst als onheilspellend wordt verbeeld en schoorstenen uitsluitend de lucht gaan bezoedelen. Een fata morgana in extremo. Waar een In Exelsis Gloria de nodige letters ontbeert, waar vraagtekens verdwijnen en uitroeptekens ontstaan. En waar volharding geen boventoon meer voert…
Jan Svankmajer in Eye, Ruis! Frans Hals anders en The Acts of Mercy. Ik geef het jou te doen!