een kort schrijfsel IV

STILLE KRACHT.

GRAUWHANGENDE SLUIERVELDEN

HUILEN AAN GINDSE EINDER

SNIKKEN BOMEN, LATEN WINDEN

TAKKEN WAPPEREN, TEER BEMINDEN

SCHUILEN IN HET DORRE, GELE GRAS

winden zeulen met wat bla’ren

eeltdoorgroefde tuindershanden

trachten zwarte aarde te ontginnen

winnen slechts

VERDORDE GEWASSEN, VLASSEN

OP ANDERE TIJDEN, VERMIJDEN

STIL TE STAAN, OP TE GAAN

IN DES MENSENS EIGEN

vernietigingswaan.

Niet direct woorden die een uitnodigend karakter hebben, zelfvernietiging is nu eenmaal een makke die met het menszijn gepaard kan gaan. De ruiters van de Apocalyps verbleken hierbij en de toorn des Heren zal over de aardlingen worden uitgestort. Zo gewoon als ik dit schrijf, zo anders kan men tegen deze woorden aan gaan kijken. Ik schreef dit in een tijd dat mijn zijn toen bepaald niet een vrolijke kleur had. Maar dat is gelukkig achter mijn rug in de herinnering verdwenen, tot het moment waarop ik deze woorden weer onder ogen kreeg. Ja, ik weet dat ik je daar nu mee lastig val en vraag op voorhand de nodige clementie. Om van excuses in deze maar stil te zwijgen!

Dinsdag, 19-06-2018.