Een vat vol…

Een vat vol tegenstrijdigheid. Lijden en last. Geen slachtofferrol dit keer, hooguit dat de omstandigheden waaronder ik verkeer invloed heeft op anderen, mijn naasten in dit geval. Op Ria, Marlies en Vincent terwijl LIVA er alles aan doet om mij te onthalen op een volgende glimlach. Want de glimlach van een kind, doet je beseffen dat… en daar gaat het mank. Al een behoorlijke tijd. Ik vind het dan ook uitgesproken KUT (excusez le mot) dat het gaat zoals het gaat. Ik had een heel ander idee aan het begin van dit jaar, maar ben daarin helaas teleurgesteld. En waar in de regel met een teleurstelling wel valt te leven, zit ik mezelf geregeld in de weg. Niet dat de goede suggesties mij laten nadenken, alleen de brug die ik in het vooruitzicht heb, is op dit moment nog eigenlijk een brug te ver. Waar ooit de hoop aan de doos van Pandora bleef hangen, is zelfs die hoop aan het verdwijnen. Dat ligt nu eenmaal voor een belangrijk deel aan mij, de omstandigheden en het gevoel waarvan ik soms de indruk heb dat die met mij aan het verdwijnen is. Schadelijk voor mijn zijn en ongetwijfeld speelt dat ook een rol ten aanzien van mijn gezondheid. Terwijl ik eigenlijk weinig te klagen heb over mijn fysieke gezondheid. Maar een vorm van zelfmedelijden is eigenlijk een vorm van masochisme, wat mij eerlijk gezegd ook niet helemaal vreemd is. Zeker niet wanneer dit ervoor zorgt dat de grenzen die je aan jezelf stelt, de neiging vertonen om bepaald voor die grenzen een halt te houden. En waarbij een bewijs van zijn in die streken als het ware niet van belang is. Een vorm van anonimiteit die de nodige vraagtekens zal gaan oproepen. Waarbij ik, voor dit moment, eigenlijk het antwoord op schuldige dien te blijven, met een eenvoudig het zij zo er niet vanaf kom. Want het was het Sinterklaasspel dat ervoor zorgde dat ik de tegenstrijdigheid aan gemengde gevoelens tot mij nam…