EERbiedigen.

foto martin 1

Zelfs wachten tot het later wordt, kost mij energie. Terwijl de zondag rust nederdaalt, een enkeling een kerkdienst op de televisie volgt, de preek als zodanig met koorzang gepaard gaat, kan ik me niet onttrekken aan het gegeven dat mij dit niet veel doet. Dat daar ook een doventolk aan te pas komt geeft aan dat ook deze eerder buitengesloten groep mensen in de vaart der volkeren wordt meegesleurd. Uniciteit is het meest gangbare, waar exclusiviteit meer en meer het veld gaat ruimen. En waar opgewonden standjes ervoor zorgen dat hun agressie zodanig tot uiting komt door rellen en vernielingen, als de gewoonste zaak van de wereld de anderen kenbaar te maken hoe een deel van Nederland met zijn of haar frustraties omgaat, de ordehandhaving steeds lastiger te beheersen valt, een algeheel vuurwerkverbod de volgende beperking is, van vrijheid die aan alle kanten wordt bedreigd, politici schijnbaar met enige nonchalance papieren in een trein achterlaten, zou het best wel zo kunnen zijn dat dit toch met een opgezette bedoeling heeft plaatsgevonden.

Waar menig politicus de mantel van zwijgzaamheid heeft aangetrokken, de mantel der liefde uit het oog heeft verloren en ziende blind is, iemand een tribunaal te wachten staat, maak ik vandaag gebruik van de foto’s die ik van Martin mocht ontvangen. Waar mijn ene been het af laat weten, heeft hij de beschikking over zijn beide benen en maakt hij een aantal intrigerende beelden van de opdracht voor december voor wat betreft het fotocafe.

En ik kom niet verder dan een foto die ik ergens in het verleden onderweg ben tegengekomen, waarbij het landschap/wandschap in een verstild beeld te vinden valt.

Het is elf uur en de klok heeft dit uur naar voren gebracht. Anders dan de herrie die ik voorheen door de week op die andere zaal tot mij mocht nemen. Waar ik het gisteren had over die schuifdeuren, zou ik het vandaag kunnen hebben over een draaideur, waarbij de ingang een uitgang kan zijn, terwijl een uitgang omgekeerd evenredig weer een ingang kan zijn. Daarnaast is doorbijten zonder bijtring ook een mogelijkheid om mijn kaken blijvend te activeren, anderzijds door mijn kaken op elkaar te houden komt er geen stom woord over mijn lippen.

Martin foto 2

Maar dan wordt het een stille bedoening, mogelijk dat ik daardoor de zondag rust weet te eerbiedigen…