… en de plaatjes…

Een Vlaamse Reus (een uit de kluiten gewassen konijn) mag als bekend worden verondersteld, naast het waterkonijn en het zuurvlees dat op menig menukaart in Vlaanderen te vinden valt. Maar wat te denken van een Vlaamse Leeuw, die eruit ziet als een koe en gehuld is in de kleuren van Vlaanderen?! Buitengewoon bijzonder en waarbij de hand en het gedachtegoed van Rob Clous een rol in speelt, ben ik danig onder de indruk. Nu heb ik, dankzij Bruno, een warm plekje in mezelf gevonden wat betreft Vlaanderen en in het bijzonder Antwerpen, het gegeven dat ik me reeds te buiten ben gegaan aan werken uit de Kunstuitleen, zorgt ervoor dat ik mijn ongeduld nog even voor me dien te houden. Het betreffende werk bevindt zich nu eenmaal in het depot en de vraag wanneer een mogelijk andere belangstellende hier zijn of haar voorkeur over uitspreekt zal niet eerder naar voren komen dan wanneer die ander mogelijk dit werk met een herinnering kenmerkt.

Mogelijkheden dus vandaag terwijl ik me realiseer hoe beperkt ik juist vandaag in die mogelijkheden ben. Er valt dit keer een weinig vlijtig Liesje in mijn lies te ontdekken, de paracetamolletjes doen hun best om de scherpe kantjes wat te onderdrukken en waar ik gisteren sprak over de werken van Jaap Oudes, is het vandaag meer treurnis dat mijn omringt. Hetgeen niet helemaal de bedoeling kan zijn…

Toch blijf ik een poging wagen om dat algeheel gevoel van malaise onder die Vlaamse vlag van die Leeuwenkoe een plekje te geven. Was het alleen al door het feit dat dit gedrocht een rol kan gaan spelen in die veronderstelde glimlach die ik rond mijn mond laat krullen.
Maar het levert wel een ietwat bittere smaak op, zeker door de wetenschap dat ik morgen niet met Kees naar het treffen van de Zingende Zaag in Haarlem zal gaan. Waar ik me toch in voldoende mate op had verheugd…

hebben hier niets mee van doen!