'.. en heij leij zich ter neder…'

‘en heij leij zich ter neder, verdween in het landschap van zijn gedachten…’ MAAR STOND EVEN LATER GELUKKIG WEER OP, waardoor een volgende dimensie aan dat Bijbelse verhaal kan worden toegevoegd!
Want wat beweegt de mens om zich te hullen in een pak dat zich leent om deel uit te gaan maken van een project waarbij Kees verrast wordt door de belangstelling van veel bekenden en een aantal onbekenden. Dat hij zich leent voor een voorstelling die aan alle kanten zijn wezen recht doet, waarbij een mate van schroom het af moet leggen tegen zijn bescheidenheid en waarbij de kunst van het kleuter zijn hem laat verlangen naar die zandbak uit zijn jeugd. De lachers op zijn hand en wanneer de vraag gesteld wordt om de ogen dicht te doen, een schuifelende massa zich over zijn werken doet dansen. Bas onderwijl zijn bas even stil weet te houden, de snaren onberoerd en de stilte ervoor zorgt dat juist die andere dimensie het levenslicht in het duister van de ogen ervoor zorgt dat het de dirigent van dit geheel is die zijn ogen, wijd open, over die massa laat gaan. Van knipogen kan geen sprake zijn, van papier dat het geheel gelaten ondergaat, en de verbeelding in eenieders brein ervoor zorgt dat er sprake is van een vierde dimensie, opdat wij niet veel later getuige zijn van zijn verdwijnen. Het heeft wat weg van een verkleedpartij voor een enkel persoon, de man die zich mag verheugen op de aandacht die hij op zich weet te vestigen en het feit dat Esther Koeman bereid is gevonden om Kees te laten verdwijnen. Geen Hans K. dan wel andere Hans K. dan wel Victor M. in de buurt en dat alles in de stralende galerie van de Kapberg. Waar gelijktijdig ook nog eens een andere expositie plaatsvindt, hetgeen ander publiek en andere belangstellenden niet belemmert om ook, voor een moment, van dit gebeuren te gaan genieten. Want genieten is het. Niet in de laatste plaats door de bescheiden rol die Esther Koeman, volgens het kaartje gefascineerd door mixed media als beeldende kunst, fotografie, schilderen en installaties het genoegen heeft om de verdwijntruc van Kees door te kwasten naar dat andere plan weet te verheffen. Eigenlijk verheffende kunst dat enigszins kan gaan schuren, wanneer je dieper op de zaken ingaat. Dood gaan bij leven, een wederopstanding en na afloop een drankje en een hapje heeft nu eenmaal veel weg van een afscheid op een zeer bescheiden schaal. Waarbij gelukkig de levenden levend de ruimte verlaten en er niet veel meer achterblijft dan het werk dat een zeker lot tegemoet dreigt te gaan…