zo'n dag op zondag

Niet dat ik verwacht er iets aan te kunnen doen, de zondag typeert zich in het algemeen als rustdag, tenzij er sport op het programma staat. De rust van een werkweek achter de rug is en er tijd wordt ingeruimd voor het samenzijn in een gezinssituatie, staat deze zondag in het teken van niets. En dat is ook weleens van belang, gezien de hectiek van de doordeweekse dingen. Een rustmoment waarop de krent waarop gezeten wordt, zich mag verheugen op dit allesomvattende niets. Een boek wordt gelezen, een plaatje een praatje in de weg blijkt te staan, van een drankje wordt genoten, een Bacchanaal zich elders voordoet en de eenvoud van het ware kenmerkend is voor de maaltijd die wordt opgediend. Waardoor de amateurkok zich richt op het kruid dat hij heeft weten te bemachtigen, de curry uit het pakje, de aardappel die wordt gepoft en de wijnslak die de afgelopen tijd in de aanbieding is geweest. De kleuren van wat verlepte bloemen, een roos die zich koestert in het vlees van Jan Wolkers, een roman die de verdwenen liefde weer tot leven schijnt te wekken en het hiernamaals dat wordt opgehemeld. De rozengeur door Herman van Veen gekoesterd, de maneschijn die schuilgaat onder een bedekte hemel, de code oranje die het af laat weten, de veronderstelde storm die op voorhand gaat liggen en voor je het weet raak je verdwaald in je eigen gedachten in de wetenschap dat elders een man bezig is om zijn project af te gaan ronden in een ruimte die gisteren met voeten werd getreden. De dwaalgeest die zich mag koesteren op de inhoud van een weggeworpen verpakking, een benauwd moment waarop een ander zich in een pindanootje verslikt, de handgreep volgens Heimlich dat ervoor zorgt dat de ambulance nog even op zijn plek kan blijven staan en de zorg die wordt besteed aan hen, gelegen in een sterfbed, op het punt staan om de oversteek te maken naar een omgeving waarop wij weinig invloed kunnen uit gaan oefenen. Een dubbeltje dat de verkeerde kant op valt, een kwartje dat zich koestert in de beurs van zijn bezitter, het biljet dat gekreukeld uit die flappentap de geldclip weet te omzeilen. Zo’n dag dus waarbij de eerder gebruikte woorden er niets aan gelegen is om een heilloos verhaal tot leven te wekken, met geen andere bedoeling dan wat woorden uit dit apparaat tot leven te wekken en waarbij de vlagen die zich voordoen, niet eens tot een modderschuit reiken. Zo’n verhaal dus op zo’n dag die als zondag door het leven gaat, de goede wensen zijn vergeten en de voornemens naast de restanten van wat was, het laatste vuurwerk doen vergeten.