En toch…

Dat wast’ie!

Dat is’tie! Ruim dertig jaar, waarbij ieder jaar weer voor een volgende kronkel zorg heeft gedragen. En nu zijn ze weg. De kronkels en de kroon, de ruimte in de tuin is toegenomen en desondanks doet het mij toch wel wat verdriet. Was het alleen al door het feit dat de boom op zich zo apart was. Geweest is en het nu afwachten wordt wat er in de toekomst voor in de plaats zal gaan komen.

Een uit de kluiten gewassen wilgenkatje, dat nu voor een groot deel rust in een groene klikobak en voor een ander deel mogelijk elders een ander bestaan wacht. Maar ook dat is nog even afwachten: de zaag erin en de bijl die dit keer in het foedraal bleef zwijgen, Dik die er zijn hand niet voor heeft omgedraaid en rigoureus in de weer is gegaan. Opdat wanneer Liva in de tuin banjert het niet gaat gebeuren: dat de boom spontaan met zijn kruin op haar kruin terecht zou komen. En toch…