TOCH…?!

Een blauwe hap is niet te versmaden, een slappe hap keer ik het liefst mijn rug toe. En toch behoor ik de laatste dagen tot die tweede categorie. Waar ik op enig moment denk verlost te zijn, slaan op een ander moment de vlammen toe. Een boodschap doen? Zit er niet in. Even de stad in? Geen denken aan. Dik een handje helpen, ben blij dat ik zit en wanneer ik opsta gaat dat met wat gekreun gepaard. De trap op? Dat lukt met de snelheid van een enkele stap. Tree voor tree naar boven, houvast aan de leuning en naar benee als een slak die verdwaald is op de treden die hem ooit naar boven hebben gebracht. Liggen in bed en wanneer ik me probeer te draaien weet ik dat het nog steeds gevoelig is. Althans wanneer de linkerzij dit toelaat. Ik neem me voor om dan maar wat met foto’s te gaan doen, maar ook dit biedt dit keer weinig soelaas. Tenslotte dien ik een selectie te maken voor de kalenders die mij nog te wachten staan. En wanneer ik verwacht dat de HEMA ook dit keer met een leuke aanbieding komt, laat deze mij in de steek.

Kommer dus en het kwel dat stijgt, is gelijk het overvloedige water dat de afgelopen tijd vanuit de hemel is nedergedaald. De temperatuur daalt, de mist laat zich zien en het wordt iedere dag ook weer een paar minuten eerder donker. Goed voor de energie-aanbieders en wanneer een paar koolmezen zich door het zwerk spoeden is het Koolmees die zijn rampzalige plannen een jaar op schort. De stille armoede toeneemt, het Sintgebeuren nog steeds alle aandacht opeist en ook de voedselbanken hun afzet zien toenemen. Schuldhulpsanering, stijgende prijzen en dalende inkomsten. En de zorg? Die staakt! Neen, geen platleggen maar zondagdiensten draaien. Dienend in het wit, zien zij blauw van de kou. Want de verwarming dient een aantal graden lager te worden ingesteld. Energiebelasting neemt toe en schraalhans wordt keukenmeester. Kom jij met 50,00 euro in de week rond?! Houtjes dienen nu eenmaal om worsten aan te prikken en op dat bijten zit de tandarts niet/wel te wachten. Maar ik heb nog wat aardappeltjes. Marsepeinen weliswaar en wanneer deze uit Duitsland blijken te komen, hoef ik enkel dat houtje neer te leggen. Om over de restanten van 11 november maar te zwijgen. Zuurkool a la Koolmees met een worst die uit zijn vel is geknapt. Jus uit een zakkie, piepers die met beurse plekken zich van hun schil laten ontdoen en dat alles gelardeerd met die pijn die zich zo nu en dan opdringt. Nog maar weer een paracetamol, de bloedverdunners die dit geheel stromen laten en voor je het weet, ach heel eerlijk gezegd heb ik weinig reden tot klagen!

Toch…?!