Waar Was Wik?

Heer Oosterbaan als barmhartige Samaritaan?! Daar heeft het waarlijk alle schijn van! Wanneer ik weer eens verkeer in mineur (gelijk de laatste dagen), is hij in staat om een majeur gevoel bij mij los te weken. Simpelweg door een enveloppe met inhoud naar mij op te sturen. De vraag liegt er ook niet om: ‘Waar Was Wik?’ Je zou de vraag ook om kunnen draaien: ‘Was Wik Waar?’

Neen, Wik was er in elk geval niet! Hij was wat aan het sukkelen en weet dit nog steeds te continueren. En dat zorgt op een dag als vandaag toch nog voor enige blijdschap, in die zin dat Kees zich in mijn ogen barmhartig heeft opgesteld. Waardoor dit weer een bericht wordt dat niet alleen goed doet, maar ook met een overtuiging die er niet om liegt. Het waard is om te berichten en in zekere zin vergezeld gaat van enige waardering, waar de wereld geregeld op te wachten zit. WAARDERING, dit keer met hoofdletters. Als een vorm van chocolade smaakmakers die de schoen weten te passeren. Barmhartig als een stuk marsepein, hetgeen de pijn ietwat verlicht.

En ook dat komt op zijn conto te staan! Het credo ‘heb uw naaste lief gelijk uzelve’ kan ervoor zorgen dat de zorgen die de ander heeft een deel gaan uitmaken van de zorgen die je zelf reeds kunt hebben. Waardoor gedeelde smart mogelijk halve vreugd kan gaan worden. Zo zie ik vandaag zijn brief, zijn het de momenten geweest die hij in mij wenste te investeren en is die mate van barmhartigheid wellicht niet voldoende om de essentie van dit gebeuren weer te geven.
Maar dan nog ben ik oprecht blij dat hij mijn dag op deze manier van een kleur weet te voorzien. Maar dat ik zo groen ben als gras, dat zal waarschijnlijk de adder zijn die in het gras verscholen ligt…