… en wat dies meer zij….

Geen strapatsen dit keer. Ik ben er toch meer mee bezig dan ik laat blijken. Alsof ik besef dat ik tien jaar geleden door het oog van de naald ben gekropen, en reeds tien jaar lang van de gelegenheid gebruik heb mogen maken. Door te leven, met behulp van dat kastje dat zich in mijn bast bevindt. ICD en opga voor een derde. Waarbij ik hoop dat… het wordt op zeker moment zo gewoon dat ik niet beter weet. Ik slik trouw mijn pillen, kijk af en toe naar die bobbel onder mijn huid, neem de dingen zoals ze zich voordoen en sta niet stil bij het feit dat het ook anders had kunnen lopen. Wat me dan bespaard was gebleven en waar ik door te leven nu nog steeds getuige van mag zijn. Het grootvader zijn, het kunnen genieten van de dingen die ik ondernam, de keren dat ik teleurgesteld ben die in vergelijking met de keren dat ik genoot volledig het onderspit delven. Waardoor de delvers eigenlijk langdurig zonder werk bleven. De vakanties die ik mocht genieten, de daguitstapjes met deze dan wel gene, het genieten van een biertje en soms nog wat meer, de broodjes kroket als een standaard van genot, en doodgewoon de dagelijkse dingen. Het feit van het hebben van een huis, een thuis, Ria en de meiden, de gebeurtenissen in hun leven en alles wat daaromtrent te genieten valt. Het bijhouden van mijn blog, de wegen die ik vond en de dingen die het leven veraangenamen. Stomme dingen, gewone dingen, gelukkige dingen en zaken die voldoen aan een gevoel van tevredenheid. Alles dat een mens gelukkig kan maken, de grappige dingen, verrekt kwalijke momenten, het hangen op de bak, met een boek een andere wereld in te gaan, een foto die gelukt is maken en soms een tekst die de moeite waard blijkt te zijn. Alhoewel dat laatste zeker te betwijfelen valt. Een gedicht voordragen, een verantwoording afleggen, me druk maken omtrent het verval in de zorg en dan met name in de psychiatrie, het feit dat ik jarenlang voor de klas heb mogen staan, de uitstapjes bij andere opleidingen en het gegeven dat ik mij een weg wist te banen in het vak anatomie/fysiologie en enig pathologie. De mensen die ik onderweg mocht ontmoeten, de mensen waar ik soms gedwongen afscheid van heb moeten nemen, het Afscheid dat in boekvorm smoel heeft gekregen en de herkenning die dit bij anderen heeft opgeroepen, de ontkenning van een ander, de hypocrisie die weer anderen naar voren brachten. De hobbels en de bobbels die ik heb genomen, en alles wat dies meer zij…