Even wat leuks…

Velen raken momenteel van hun padje af. Of dit ook voor dieren geldt, dat is en blijft de vraag. Meestal volgen deze dieren simpelweg hun instinct, gaan op de reuk in hun neus af, spitsen de oren en waken ervoor om anderen op hun padje te gaan kruisen. Mensen doen er alles aan om zoveel mogelijk hun eigen weg in te slaan, hebben niet direct de behoefte om hun behoeften uitdrukkelijk kenbaar te maken, sommigen gaan gebukt onder een grote mate van bescheidenheid wat wordt verondersteld een deugd te zijn, anderen brullen en grommen om zich heen en laten zich voorstaan op het feit dat zij het vermeende gelijk aan hun zijde hebben.

Het ‘heb ik gelijk of niet…?!’, waar ooit een oom zijn gelijk mee wist te verwoorden. Het gelijk aan je zijde vinden en het mogelijk ook te behouden, is echter weer een totaal ander verhaal. Nog weer anders wordt het wanneer iemand ergens onder weg een pad inslaat dat niet veel afwijkt van dat wat mensen aan streven kunnen hebben. En waar de mens een vergelijk kan gaan maken met dat dier wat door zijn kwaliteiten als tekenaar opeens tot leven kan gaan komen. Niet direct een plaatje voor een beeldverhaal, een strip in de huidige tijd of een stripje van een drietal plaatjes waarbij een quote naar voren komt, maar meer een aanleiding tot het maken van een afleiding opdat de lippen zich gaan krullen, dat er een glimlach ontstaat en dat de bedenker als schenker ervoor zorgt dat de ontvanger kan gaan denken aan een lijstje om het behang dat aan een nieuw plaatje toe is, oprecht kan gaan genieten wat de bedenkende schenker heeft bewogen om juist dat bewogen plaatje aan die ander doet toekomen.

De schenker is heel simpel Kees, de ontvanger ben ik en het plaatje vult geenszins een gaatje wat nog te dichten viel.

Waardoor er wederom een niet te volgen bericht na al die serieuze berichten van de afgelopen dagen weer enigszins in evenwicht zal gaan brengen…