Geen kunst (aan.)

Het gaat altijd wel een kant op. Is het niet links, dan wordt het rechts en wanneer dit niet plaats vindt, komt de achterkant welhaast vanzelfsprekend in zicht. Om van de voorkant maar te zwijgen… Is het schots en evenwijdig recht, krom wat gebogen staat te wachten, rechtlijnig als de pest om verder maar te zwijgen over de builen die de hobbels op de weg, als drempels de rust weten te verstoren. Wanneer je je opmaakt om het een te doen, door het andere te laten, loop je mogelijk de kans dat je, achteraf gezien, je beter had kunnen hullen in stilzwijgen. Waardoor de ander het idee kreeg dat je ermee akkoord bent gegaan en van die veronderstelde vanzelfsprekendheid geen touw meer te knopen viel. En dan richt ik mij uitsluitend op levensperikelen waar geen partikel tegen is opgewassen. Kunt u mij nog volgen” Dat beklemmende gevoel wanneer het verhaal gaat vertellen wat de kunstenaar heeft bewogen om zijn of haar werk in een bepaald vervreemdend daglicht te plaatsen. Dat gevoel overviel mij toen wij in het Stedelijk Museum in Amsterdam vertoefden. Met een open ‘mind’ en een navenante blik liet ik mijn ogen dwalen in de ruimte die soms letterlijk dan wel figuurlijk, aan de kunstenaar geboden werd. Een kraantje dat water in een emmer liet stromen, waar wat studenten onder invloed van een docent, de kunst als zodanig van een jasje probeerden te voorzien. En waar de ‘smaak van water’ achterwege bleef. Een laptop, pen een een notitieblok voorhanden waren. Niet aanraken, zeer kwetsbaar als voorzorgsmaatregelen om het kunstwerk mogelijk tot in het einde der tijden voor volgende nageslachten te kunnen behouden, terwijl de ander er juist op uit bleek te zijn om de elementen en het verloop der tijd alle ruimte te bieden om de vergankelijkheid optimaal tot uiting te gaan brengen. Wonderlijk eigenlijk dat ik me steeds weer laat verwonderen door de teksten van hen die daarvoor geleerd hebben. Een vorm van gezagsdragers die zich een rol hebben aangemeten waar wijlen Pierre Janssen mogelijk vanuit zijn laatste rustplaats zich over zou kunnen verwonderen. Zie dat vandaag als het licht wat ik gisteren liet schijnen en probeer vanuit dit verhaal te kijken naar de beelden die er vandaag aan worden gekoppeld. Of dat mogelijk voor enige verwarring zorg kan gaan dragen, zal mij eigenlijk een zorg zijn, waardoor ik toch weer refereer aan het bericht van afgelopen… maandag!