Gelaten… en vier jaar plus…
Verwacht vandaag geen bloemrijk bericht, hooguit zijn het wat Bargoens aandoende mededelingen. Tenslotte straalt de zon, valt er in de Hout het een en ander te beleven, staat de drank koud te worden in de koelkast en verheug ik mij op vanavond, wanneer een select gezelschap zijn dan wel haar opwachting maakt. Het is ook niet niks om aan de vooravond van een verandering in cijfers te staan. Het heeft veel weg dat het is zoals het is en dat van enig drama in deze geen sprake kan zijn. Hooguit dat de geneugten vergezeld gaan van de nodige hoeveelheid bier, dat de hapjes wel weer in de verschillende monden zullen verdwijnen en dat morgen de mogelijke restanten alsnog een plek zullen vinden in mijn maag. En wanneer het even meezit, zal de pot zich later over de restanten gaan ontfermen. De spoeling gaat niet immer gepaard met een dun langs de benen lopende derrie. Om over het andere maar te zwijgen… dus zwijg ik bij deze en laat het geheel gelaten over mij heenkomen.
Maar… er is altijd weer een tweede chapiter. Want waar ik gelatenheid achter mij laat is het bevrijdingsfestival in de Hout de lokker, na eerst een bezoek te hebben gebracht aan het graf van mijn opa, zijn broer en mijn vader. Wie dit graf verzorgd is nog steeds een raadsel, de struiken worden op de een of ander manier niet groter en wie garant staat voor het onderhoud… een raadsel. Nu was opa Pijper baas van de plantsoenendienst, koos zelf zijn verblijf uit voor de rest van zijn dood en huldigt zich verder in stilzwijgen. Gelijk mijn vader en die oudoom zich vergelijkbaar opstellen. Dat neemt niet weg dat het geluid van Lange Frans tot op deze dodenakker doordringt… dat dit een beeld is van dit zonovergoten festival, waar de rijen voor het aanschaffen van muntjes een dringend beroep doen op het geduld en het bier rijkelijk vloeit, waar kleedjes nog even worden toegestaan en de meute zich opmaakt om op zeker moment van Skotwal dan wel Gruppo Sportivo te gaan genieten, dat neemt niet weg dat wij ons bezondigen aan een soft ijsje om niet veel later te splitsen en ik me bevind in de voormalige telefoonbunker die de Duitsers als herinnering hebben nagelaten alwaar zich een heus museum(pje) in bevindt. Toch nog even stil gestaan bij de oorlog, wat zaken vastgelegd en naar mijn idee is het aan te bevelen om hier toch een bezoek aan te gaan brengen, was het alleen al door het feit dat ook kinderen in de leeftijdcategorie van zo’n vier jaar plus daar een bijzonder moment kunnen meemaken…
Laatste 15 Reacties