Opa, vertel eens…'

Wachten op wat komen gaat of… wat verdween! Mijn jeugdigheid is een deel van mijn verleden, mijn uitspattingen ben ik voor een deel vergeten, mijn scheve schaatsen heb ik reeds lang geleden aan de wilgen gehangen, mijn taak als opvoeder daar zijn vraagtekens bij te zetten, mijn vader en mijn moeder heb ik overleefd, mijn voornemens heb ik reeds verzilverd en dat wat mij nog rest wordt mogelijk op termijn afgedekt door dat levenstestament. En voor wie ik lief heb, dat heb ik ook alvast laten weten. Alhoewel dat eigenlijk ook het nodige onderhoud vereist… ik ben in grote mate tevreden en prijs mij gelukkig met de mensen die mij omringen. Daar ontbreekt het de laatste jaren absoluut niet aan. En wat mij tot deze woorden verleid is een boek dat ik gisteren in ontvangst mocht nemen: ‘Opa, vertel eens…’ een boek dat op termijn onze kleindochter in staat gaat stellen om enig idee omtrent haar opa te krijgen… Wie ik ben met in mijn achterhoofd dat ik er straks niet meer ben maar was. En wat ik deed om mij enigszins te profileren in mijn leven door keuzes te maken, door dingen te doen die mij boeien en boeiden, door mijn levenspad met Ria te gaan lopen, door kinderen te wensen en ook te kunnen krijgen, door mijn werk met grote voldoening te kunnen continueren, door vrienden die kwamen en gingen, door anderen die hun open gevallen plekken hebben ingenomen en te aanvaarden dat het maken van keuzes op dit pad ook met de nodige consequenties gepaard is gegaan. Dat bezint in sommige gevallen het beginnen in de weg heeft gestaan en dat daden die gedaan zijn niet altijd te vertrouwen waren. En dat het zitten op de blaren nu eenmaal met de nodige pijn gepaard gaat, dat paardrijden als een gezamenlijke interesse een vroegtijdig einde heeft gekend en dat het nog steeds niet verstandig is om aan een dood paard te gaan trekken. Dat drank en man en kan de nodige gevolgen kan hebben, dat geld in zekere zin constant onderdeel uit maakt van het leven, dat een eigen huis ook voor ons was weggelegd, dat ik mijn frustraties voor een belangrijk deel heb omgezet in materiele zaken, als treinen, postzegels en de nodige boeken en dat het circus als cultuurverschijnsel mij nog steeds weet te inspireren. Dat een museumjaarkaart in mijn geval vele poorten dan wel deuren heeft geopend, dat het schrijven van wederom een bericht op mijn blog mij continu voor het blok weet te zetten en dat inspiratie gelukkig niet lang op zich laat wachten, wanneer ik deze toetsen beroer. En dat ik juist vandaag de zon langdurig op mijn lijf welkom heb geheten, dit vergezeld doe gaan van een tweetal beelden waarin een zekere samenloop van een omstandigheid een rol speelt en dat ik direct een biertje pak om deze dag toch nog van een krans te gaan voorzien…


IMG_0868


IMG_0869


IMG_0871


IMG_0872