Genoegen aan ontleen!

Wanneer sprake is van een keerzijde, loop je de kans om ergens in de schaduwzijde van jouw zijn terecht te komen. Voor je het goed en wel beseft ben je een vreemde van je ‘eige’ en niet meer in staat om de werkelijkheid te scheiden van die andere realiteit te weten wanneer je fantasie met je aan de loop gaat. Vervreemding staat centraal en waar je voorheen doelbewust mee bezig was, is het als zand wat tussen je handen door glipt, gelijk ook water zich niet altijd naar zee laat dragen. En dan dient het ernstigste zich mogelijk op termijn nog voor gaan doen. De angsten overheersen en waar je eerder niet veel meer hoefde te doen dan afwachten, dien je nu anticiperend een weg in te slaan die absoluut niet de jouwe is. En wanneer je dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen, leef je nu constant in een nachtmerrie waar geen hengst tegenop kan. Radeloosheid maakt zich van je meester en waar voorheen een enkel pilletje nog weleens soelaas bood, ook dat is jou niet langer gegeven. Je hallucineert tegen de klippen op en bent bang om het ravijn in te lazeren, waardoor je in die nietsontziende vrije val geraakt en je buitelend, draaiend, schreeuwend jezelf de vernietiging in ziet gaan. Van leven kan geen sprake zijn en ook overleven is uitgesloten. Men heeft nu eenmaal andere plannen met jou en de demonen maken zich op om zich van jouw ziel en zaligheid meester te maken. Waardoor jouw schreeuw om hulp op voorhand verstomd, je de redeloosheid van jouw situatie inziet en er geen uitzicht wordt geboden op een toekomst waarbij je meester wordt van je eigen ik. Want je eigen ik ben je al lang geleden kwijt geraakt, toen je besloot om dat andere pad op te gaan.

Hellevuur staat je te wachten en van een hosanna kan geen sprake meer zijn. En dat alles simpelweg omdat je overtuigd was van iets dan buitenaards op je zou wachten. Het kruis dat je droeg en de tranen die rood kleurden, de wezens die je uitjouwden en je voor alles dat slecht en lelijk was uitmaakten, hun handen bleven wassen in de onschuld die zij predikten en het loochenen van hun zijn inruilden voor dat waar zij mogelijk baat bij zouden kunnen hebben, de kussen die zij nalieten en de zilverlingen die in een buidel aangeboden werden, dat alles om het feest te vieren van het feit dat jij jouw lot dient te ondergaan, opdat anderen hun heil in andere mogelijkheden zouden kunnen vinden…
Geeft geenszins dat het een verhaal is dat mogelijk geen recht doet aan het feit dat het Pinksteren is, dat de aflaat dit keer te vinden is in het onstuimige weer en dat ook dit bericht zich weer eens kenmerkt door de tomeloosheid van mijn brein.

Waar ik toch op enigerlei wijze genoegen aan ontleen.