IK staar…

Het hoeft niet zo moeilijk te zijn wanneer een volgende beperking zich aandient. Geen kwestie van passen noch meten, maar waar gemeten wordt loop je de kans dat de uitslag enigszins teleurstellend kan zijn. Ik bedoel hiermee te zeggen dat het bezoek aan de oogarts niet helemaal een uitslag gaf die een stille hoop van mij in vervulling bracht. Gewoon STAAR. In mijn rechteroog van een discutabel gehalte (iets van 20 %), in mijn linker een stuk beter maar ook daar staat op termijn een operatie te wachten.
Dat betekent heel simpel gezegd dat ik niet meer mag autorijden, dat mijn onafhankelijkheid wederom een knauw heeft gekregen en dat het de bedoeling is in beide ogen de staar te laten verdwijnen. Met een interval van een paar weken, druppelen en alles wat dies meer zij.

Geen idee hoe dit in het verleden werd verholpen, een staaroperatie zorgde voor een opname in het ziekenhuis waar je dan tot wel veertien dagen kon verblijven en tegenwoordig is dit in zekere zin een ‘fluitje van een cent’ waar dan wel weer de nodige kosten aan verbonden zijn. Uitgangspunt is een vorm van specialisatie en de instrumenten waarmee dit geheel gepaard gaat, liegen er niet om. Zeiss apparatuur, kin op een houder, voorhoofd tegen een band en dan maar afwachten wat de verschillende kleuren voor uitslag naar voren brengen. Waar professionals hun kwaliteiten op uitleven, en de betrokkene weinig anders te doen staat om de uitslag tot zich te nemen. Waar percentages van geslaagde ingrepen een rol spelen maar niet de garantie kan worden gegeven dat dit voor de 100 % ook lukt. Een slag om de mouw principe, hetgeen mij dan brengt naar het beeld van vandaag.

Wederom mdaMartin, die in zijn archieven is gedoken om ook mij toentertijd te vereeuwigen. waarschijnlijk in Den Helder, toen wij een trip ondernamen naar de voormalige Rijkswerf.

En zowaar: ik sta er gekleurd op!