Illusie(s)

Wanneer je je leven op illusies baseert, kijk dan niet vreemd op wanneer je in drijfzand ten onder gaat. Maar soms zijn het de illusies die een zekere vorm van houvast bieden. Een soort van sprookjes, waarin het einde een grote mate van voorspelbaarheid kent, waarin de hoofdrolspelers en de fenomenen goed en kwaad naar voren zijn gekomen, wanneer de heks ten onder is gegaan en de pot waarin een persoon gekookt zou gaan worden, als door een wonder van deze dood wordt vrijgesteld. Wanneer Marco B. zijn lied zingt waarin dromen doorgaan voor het bedrog dat in de aard des mensen schuilgaat, is het veelal de realiteit die de toekomst voor een belangrijk deel bepaald. Nu zijn er mensen die in een andere wereld verkeren, die niet schuwen om van oogkleppen gebruik te maken, die het leven als een pijp kaneel tot zich nemen en de dag van morgen laten voor wat deze is: morgen. Ergens bevind ik mij in zekere zin weliswaar in het moment nu, de andere kant van dit verhaal is dat ik niet mijn ogen sluit voor morgen. En dat ik me heerlijk en onvoorwaardelijk kan overgeven aan de inhoud van een boek, dat voor mij soms vensters opent en op een ander moment bepaalde deuren sluit. Zwalken is niet het goede woord, maar mijn gevoel vertoont de neiging om wat heen en weer te zwalken, waarbij de koers niet te bepalen is en de stromingen voor een belangrijk deel de richting lijken te bepalen. Ik ben in zekere zin afhankelijk van de getijden en het weer speelt ook een voorname rol in dit geheel, het ene moment onstuimig, het andere moment word ik overvallen door een windstilte, dat de zeilen laat klapperen om plotsklaps met het geheel aan de haal te gaan. Dat levert een dag als vandaag op, een zondags ritje en de terrassen die vol zitten met mensen die zich laven, die bitterballen consumeren of, zoals wij vandaag deden, zich te goed doen aan poffertjes. Dan is er geen sprake van enige onstuimigheid, is er hooguit sprake van een neerdalende rust, van een zon die zich niet laat ringeloren door wolken die hun opmars maken, laat staan dat de rustpauze als zodanig voor een bepaalde rust zorg weet te dragen, opdat morgen… dat alles weer anders kan zijn dan het vandaag is geweest. En de beelden” Ik grijp terug op de Grote Middagoptocht vanwege Alkmaar ontzet, juist morgen een week geleden en de dag van toen. Opdat al dat andere langzamerhand een plek zal weten te bemachtigen.