(im)PERFECT(ie)

Perfect. De ultieme grens van (menselijk) kunnen. Als tegenhanger voor het fenomeen van imperfectie. Want overal valt nu eenmaal wel iets op af te dingen. Was het een subtiel verschil, een blaadje dat verkeerd is gevallen, een roosje dat zich leent om als vlees door het leven te gaan, een draadje dat de zon weerstaat en een ballon dewelke het luchtruim kiest, tegen alle bedoelingen in. Een toeter die vals blaast, een geit die loeit en een stier die vergeefs op zoek is naar zijn ballen en geen besef heeft dat hij sinds kort als os door het leven dient te gaan. Een jurk, dit keer verkeerd afgehecht, een auto met een niet geziene deuk, een krasje dat schittert in het avondlicht, een zonnestraal dewelke onverbiddelijk het stof dat niet is weggehaald en een stofdoek waarin zich een spin verdekt heeft verscholen, een haarvat dat spontaan van kleur verandert, een gezicht dat oneindig veel rimpels laat tellen of een foto die niet geheel en al voldoet aan de huidige eisen der tijd. Onbevlekt en onbewerkt door het leven gaat, de lagen zich gelaten laat welgevallen opdat het uiteindelijk resultaat behoorlijk tegen valt. Want om de perfectie te kunnen benaderen, dient het menselijk vernuft nu eenmaal uitgeschakeld te worden, neemt het mechaniek en de dynamiek van de computer het geheel voor zijn rekening en is het slechts een berekening die probeert die perfectie smoel te gaan geven. Gechargeerd”! Enigszins en geenszins. Kies dat wat het beste van toepassing is, en kleur de plaatjes naar believen. Het is nu eenmaal niet aan mij om perfectie na te gaan streven, alhoewel ik wel streef naar het bijna volmaakte. Waarmee ik een bepaalde samenloop van de omstandigheid op voorhand niet uitsluit. Zo eenvoudig kan een leven zijn, zo eenvoudig is het soms om dingen vast te leggen, maar in mijn gedachten spelen herinneringen een niet onbelangrijke rol. Want hoe vaak heb ik niet in mijn gedachten het volmaakte mogen beleven”