IN BETWEEN!

Polen. Twee uitersten en ergens daar tussenin, bevind ik mij gelijk een hamburger zich in een broodje laat pakken. Zonder franje dit keer. Opa en Pa. Grootvader en vader, waarbij ik aan dit laatste de voorkeur geef. Met een wildwaterbaan aan de ene, een kanaal aan de andere kant. Mogelijk een omschrijving omtrent een situatie die ik niet had verwacht en dit keer geen andere bedoeling heeft dan hooguit mijn verwarring onder ogen te brengen en van me af te schrijven. Zie dit als een therapeutische interventie om mijn gedachten te kanaliseren. De vraag of mijn blog zich in deze voor mijn ongemak leent, die vraag ga ik zeker niet beantwoorden. Want ook ik trek mijn eigen plan, laat de wervelstorm in mijn hersenpan niet de ruimte voor enige woede, dan wel dat ik probeer in deze neutraal te zijn met geen andere bedoeling dan noch de een noch de ander af te gaan vallen. Maar dat is toch wel een dilemma. Want het mooie van het een, Liva in dit geval en het andere zijn beiden van een niet te beschrijven grootheid. Een vergelijk valt dan ook niet te maken en toch ontkom ik daar niet aan. Waar het in de regel gaat om een bepaald gelijk, is naar mijn idee in deze situatie geen sprake. Dat bepaalde keuzes zijn en worden gemaakt, ook dat dien ik onder ogen te zien en als zodanig te beschouwen. Zelfs een scheidsrechter kan in deze niet geheel en al neutraal zijn en wanneer ik als scheidsrechter zou worden gevraagd, zou ik een ander verzoeken om die rol op zich te nemen. Ieder doet nu eenmaal dat wat die doen moet en laat wat hij of zij beter kan laten. En als Astrid Nijgh zich met dit lied staande heeft weten te houden, zou ik daar nu een beroep op willen doen. Bij wijze van spreken dan, want ik ben geen Astrid Nijgh hooguit Wik. ’t Is zoals het is maar om het daar nu bij te laten is een geheel ander verhaal. Hoogte… en diepte… zijn inherent aan het leven, een laagterecord kan hooguit door een hoogterecord in de boeken worden neergezet. En wanneer ik mij huldig in stilzwijgen zal de lauwerkrans aan mij voorbij gaan. Ergens bevind ik mij nu, als het ware between. In between waardoor mijn positie op dit moment zich niet anders laat omschrijven. Maar als ik naar mijn hart luister zou ik eigenlijk willen vloeken!