LIVA's tweede dag.

‘ Hoe het voelt nu ik opa ben”‘, vraag je. BIJZONDER BUITENGEWOON gewoon, zou ik willen stellen. Want de wereld rond mij heen draait door in een voorspelbare cirkel, de boodschappen dulden geen uitstel, het leven op aarde heeft toch weer een ander kleurtje gekregen en dat poppie dat een vergelijk laat ontstaan als een bolle wangen hapsnoet gezichtje, blijft lekker in haar eigen wereldje hangen. Dat wil zeggen de ogen dicht, maakt pruttelgeluiden, geeft aan wanneer zij aan het persen gaat, waardoor haar darmen even later de ontlasting in de luier laat glijden en niet te beroerd is om dit vergezeld te doen gaan van een plas. Waardoor de banale systemen in ieder geval duidelijk functioneren om even later door haar gehuil te laten blijken dat de borst in deze bijzonder op prijs wordt gesteld. Want een poppie is het, onze kleindochter en als grootouder kan ik niets anders zeggen dan dat het een mooi kind is. Ik heb ze weleens minder mooi gezien toen ik in opleiding was en een stage liep op de kraamafdeling, heel wat jaren geleden. En Marlies maakt het goed, gebruikt de nodige pijnbestrijding maar maakt niet de indruk onder de dope te zitten, hoewel door de buikoperatie die zij heeft doorgemaakt, morfine het middel is om de pijn onder controle te houden. Dat de vader en de moeder de nodige uren slaaptekort aan het opbouwen zijn, dat verhaal is van een latere orde. Beschuit met muisjes genoten Vincent en ik vandaag, roze met wit en van een stevige hoeveelheid roomboter voorzien, hetgeen mij weer terug voerde in ooit die tijd. En het gekeutel omtrent de boreling riep de nodige ontroering bij mij op, hetgeen ik achter een stalen gezicht wist te verbergen. Als vader en nu als grootvader sta je in de regel iets verder weg dan dat oma, moeder en Liva een andersoortige eenheid vormen. Niet zo zeer de buitenstaander maar het feit dat Ria ooit Marlies onder haar hart droeg, dat Marlies Liva onder haar hart droeg en dat wij, als eenvoudig zaadje ooit dit proces mede hebben kunnen bepalen, ach da’s in dit geval een wezenlijke bijzaak geworden. Met mijn ogen dicht zie ik dat kleine wicht, maar met mijn ogen open wordt het in de regel een ander verhaal, waar ik met de nodige beelden jullie ook weer mee wens te verblijden. En trots… dat ben ik met mijn krimpende lengte, een gegeven dat simpelweg gelegen ligt in het feit dat waar jong leven is, het oudere op termijn het onderspit gaat delven…