Joie de vivre

Het ‘Joie de vivre’ gevoel is op dit moment ver te zoeken. Natuurlijk is het fijn dat de zon schijnt, dat de paashaas er alles aan doet om de eieren te verstoppen, dat de winkels overladen zijn met aanbiedingen en dat er niet op een willekeurige euro wordt gekeken, de terrassen vol mensen zitten die zich niet alleen laven, maar daar ook nog de nodige hapjes tegenaan smijten, de pinautomaten overuren maken en dat de toekomst in zekere zin even rooskleurig schijnt te zijn, dat neemt niet weg dat ik dat gevoel nog steeds niet kan ontdekken. En waar ik dat de laatste tijd gelaten heb, ook dat is voor mij een raadsel. Terwijl er toch de nodige leuke dingen te doen zijn, was het alleen een stilleven dat aan de hand van discutabele foto’s mogelijk een brug dan wel een stap te ver is, wacht ik vergeefs op een doorbraak die zich steeds weer elders schijnt te bevinden en waar ik oeverloos aan de kant wacht, mezelf trakteer op een busreis naar de stad en voldoening schep bij Frederiek en Bob, naar huis laat brengen in een Toyota diesel om onderweg nog het een en ander te delen, niet veel meer te doen heb dan mezelf op te laden zonder ergens een stekker in te steken, kan het haast niet anders dan dat ik mezelf een zielenpoot vind. Wat heb ik nu te klagen in de rijkdom van een tweetal kleinkinderen, de bomen die hun bloesem dragen, het gras dat welig tiert en de paardenbloemen die straks veranderen in pluisjes, opdat ook in de toekomst hun bestaan wordt gegarandeerd. Zie maar, doe maar, denk maar en geniet van dat wat je te wachten staat. Maar daar zit juist het probleem, alsof ik voor een onoverkomelijke dijk kom te staan. Beschermd tegen gevaar en geen idee hebben hoe de zee aan die andere kant zich voortbeweegt. Zijn het de zachte golven of staat er straks weer een beukende storm te wachten” Is het kabbelen aan de ene kant geruststellend, kan het zomaar weer omslaan. En waar een zuchtje wind de zeilen laat bollen, is het de giek die het geheel tegenhoudt. Bij wijze van spreken dan. En ik sta wat aan de kant te tobben, vermaak me enigszins alleen de lol… ja die ontbreekt op dit moment, dus zal ik mijn vertier elders dienen te gaan zoeken! Maar waar…”!