Kaal! Slag II

Was het gisteren een dag om snel te vergeten, vandaag doet daar niet voor onder. Een stoffig imago dat aan mij kleeft, waardoor de gebeurtenissen zowel een voorspelbaar patroon ontwikkelen, dan wel dat wat ik schrijf bepaald niet hemelschreiend is. Voor zover er iets is dat de hemel kan laten schreien. Meer hemeltergend als je het mij vraagt… Maar je vraagt dit niet en kan ik op deze toer stomweg verder gaan. Ik zit en zat wat te prutsen. Mijn aangekleefde foto’s dienen van een datum te worden voorzien. Dat komt de opslag ten goede en dat scheelt Ger aanzienlijk veel in tijd. Waardoor het fenomeen van een mapje openen mij wederom met een dilemma opzadelt. Want dit apparaat trekt zich weinig van mijn bemoeienis aan. Zet schijnbaar een eigen koers uit en wanneer ik naar mijn idee goede interventies pleeg, sta ik wederom versteld van het feit dat ik niet weet waar mijn pogingen gebleven zijn.

En ondanks dat ik er die eerder aangegeven moed probeer erin te houden, heb ik de idee dat dit iin mijn schoenen terechtkomt. En ik heb al een gemiddelde doorsnee grote maat: 45 met een uitwijkmogelijkheid naar 46. Een rustig weekje deze week in tegenstelling tot volgende week. Martin heeft het gepresteerd om wederom met zijn fiets onderuit te gaan, brak zijn spaakbeen en loopt verzwaard met gips rond zijn onderarm. Hij heeft waarschijnlijk iets met vallen, het opstaan valt hem in de regel dan wel weer mee. En dat doet deugd, in die zin dat ik wederom op ziekenbezoek ga komen.

De vraag wanneer is voor een andere keer, de vraag met welke middelen ik hem zou kunnen troosten, van een totaal andere orde. En pleisters op die wonde, kan hooguit een krabbel zijn die doet denken aan een handtekening…
Vandaag heeft ook veel weg van een kaalslag. Het ontbreekt mij even aan inspiratie, ik pak een boek en stel mijn warme deken op een stand die doet denken aan… de zomer!