"Kijk", en ik luister!

“Kijk”, zegt Bruun en ik luister naar dat wat hij te berde brengt, onderwijl om mij heen kijkend. “Allereerst klussen, op de tweede plaats tuinieren, de derde plaats wordt ingenomen door sporten en op de vierde plaats het intellect. Dan moet je denken aan het oplossen van kruiswoordraadsels, sudokus en meer van dat soort denkspelletjes.”

Ik houd mijn mond, ben er stil van en ga bij mezelf na hoe hoog ik op die vergelijkbare pyramide van Maslow zou kunnen scoren. Klussen heeft bij mij meer weg van wat knutselen, met eten dan wel met die naaidoos die nog van een inhoud dient te worden voorzien. Tuinieren, niet direct mijn voorkeur, maar wanneer het gras twee kontjes hoog is, ben ik te laat aan het maaien geweest. Sporten?

In dienst voor de rest van mijn leven gesport, met sport in het algemeen en met fitness in het bijzonder heb ik weinig tot niets. Zelfs formule I wedstrijden kunnen mij niet op de bank krijgen, een moment waarop ik het glas kan gaan kantelen verdient in mijn ogen meer de voorkeur, een zoutje erbij en nog wat andere versnaperingen, zetten niet aan. En dat betreft dan mijn gewicht.

Een eventueel evenwicht is ver te zoeken. Neen, ik ben me bewust van de beperkingen die ik mezelf heb opgelegd en de wijze waarop ik mij met mijn lijf bezighoud. Wandelen? Ja, maar ook dat is aan beperkingen onderhevig. ik voel niet die uitdaging om een viertal dagen achter elkaar te gaan wandelen, de Nijmeegse vierdaagse heb ik eenmaal gelopen en het verdiende kruisje is spoorloos verdwenen. Maar wanneer wij dan met elkaar op pad zijn, dan draai ik mijn voeten daar niet voor om.

De paden noden, de te bezichtigen stad lokt, de trappen die nodig zijn om van een uitzicht te kunnen genieten en de avond die zich gaat ontvouwen, met dat borrelnootje, met die kaasflippers, en niet in de laatste plaats de bieren die worden verschalkt. De avond nodigt uit en het is ver na middernacht, waarop wij de wereld hebben laten passeren, de familieomstandigheden aan de kaak hebben gesteld en een avond die wijze, grijze heren nodig hebben om elkaar over het zijn en het minder zijn filosofisch naar voren te kunnen gaan brengen..

En niet te vergeten de stiltes die zich ook geregeld voordoen. Genieten van elkaar, aandacht hebben voor elkaar en het firmament dat ervoor zorgt dat dit onder die eerder genoemde nachtelijke hemel kan gaan plaatsvinden. Wij hebben namelijk het een en ander te delen, zijn ons bewust van wie we zijn en hoeven niet bang te zijn om woorden die zich voordoen, op voorhand in te slikken.

Het achterste van de tongen is al eerder gestreeld, samen delen en geen moment te vervelen. Noem het geen retraite, noem het wel een vorm van Bourgondische geneugten en wanneer Bruno zegt “kijk”, dan luister ik met het grootste genoegen.