Kompaan Oost er baan.

Zou hij echt zo’n zwartkijker zijn? Of had hij gewoon wat last van zwartgalligheid? Of had hij soms last van wat tegendraadse gevoelens? Ging die viltstift met hem aan de loop? En liet dit hem niet geheel en al onberoerd?

Dacht hij bij dag dat het nog steeds nacht was. Wachtte hij op de nachtwacht die dit keer verstek liet gaan? Of liet hij zich gewoonweg in de luren leggen. Was zijn onzichtbare monument tot leven gekomen. Werd hij geconfronteerd met een dilemma? Of liet zijn witte viltstift het af? Want van dat af laten weten had hij geen kaas gegeten.

Al met al wat plaatjes vergezeld van een andersoortig praatje. Want je weet het maar nooit met Kees, die iedere keer opnieuw in staat is om mij te verrassen. En op die manier de postbesteller nog steeds werk weet te bezorgen.

Bezorgen dus, waarbij de brievenbus geluidloos de enveloppe naar binnen laat glijden!