Krakau, Polen reis IV

Donderdag, 30-08-’18.
Another dag, the same road! Swicetokryska, Mazowecka, Krowoderska en zo verder en zo voort. Op naar Wael Castle. De straten op, de straten door en verderop naar het museum. De heuvel op, het kasteel in en dan… even wachten, want wij zijn op tijd voor de entree. Trappen op, nog meer trappen op, om boven de nodige Gobelins van Vlaamse meesters te gaan bewonderen. Donker, duistere portretten, marmeren vloeren he houten mozaieken wisselen elkaar af en ook hier is het verboden om foto’s te maken. Iedere zaal kent een eigen suppoost. Een volgende toer onder leiding van een Engels sprekende gids. De ene na de andere zaal die in de Tweede wereldoorlog beschadigd is, de pracht en praal van een vorstelijk verblijf, waarbij houtsnijders, leerbewerkers en nog veel meer ambachtslieden kun kwaliteiten tentoon hebben gespreid. Gobelins ter grootte van complete wanden, portretten die ooit geschonken zijn door particulieren en minder bekende kunstenaars uit het verleden uit verschillende landen, maar vooral uit Italie. Rijke en bevoorrechte particulieren hebben ervoor gezorgd dat het museum nu weer met overvloed kan gaan pronken. We hebben de dolk van vader Rol niet kunnen vinden in het derde deel van onze toer, zo ook geen boek waarin wapens terug te vinden zijn. Uiteindelijk heeft Bruno toch nog een boekwerkje weten te bemachtigen… Warm is het die dag, en enigszins uitgedroogd strijken we neer op een terras in de schaduw, alwaar het bier dit keer het dubbele bedraagt van dat wat wij gewend zijn, maar de serveerster, een studente staat ons in het Engels te woord, hetgeen eigenlijk een vervolg is van het Engels dat wij in Wawel Castle ook mochten vernemen. Gegeten in de Consulaire wijk, een pizzatent bezocht en daarna… the same road, the same place, en the same everything… Heerlijk geslapen in ons Airbnb opdat wij morgen…
























Vrijdag, 31-08-’18.
In grijs en grauw verlaten wij Krakau. Via Slack (een straat) belanden wij na een eenvoudig ontbijt (in ons verblijf) in het station. Een treinreis van 3 ½ uur staat ons te wachten, maar voor het zover is eerst koffie. Wanneer Bruno met de koffie arriveert en mij een beker overhandigt, blijkt mijn rugzak andere plannen te hebben, de koffie kiepert over het randje en is gloeiend heet… De trein staat reeds te wachten, plaatsen zijn gereserveerd en de wagons kenmerken zich niet alleen door de hoeveelheid mensen , maat ook de nodige bagage. Ook in het gangpad staan koffers en het is lastig manoeuvreren. Wij komen separaat te zitten en de trein vertrekt op tijd (9.48 uur). Daar zou N.S. Een voorbeeld aan kunnen nemen. De reis kent verschillende station waar precies 1 minuut de gelegenheid geeft om in dan wel uit te stappen, alvorens voort te denderen. Het landschap kenmerkt zich door oneindige velden waar mais en andere granen de reeds geoogste biologische producten reeds verdwenen zijn. Ergens aan de einder zijn verschillende kerktoren te zien, die steden doen vermoeden mogelijk waar dorpen zich schuilhouden. Rond 13.30 uur bereiken we Wroclaw, de Poolse naam voor het voormalige Breslau, ooit de derde stad van Duitsland (Berlijn, Hamburg waren de eerste twee.) maar ook dat is lang geleden. In dit station proberen we kaartjes te kopen voor de reis terug naar Katowice. Dat dit de nodige voeten in de eerde heeft, dat wij daar niet direct rekening mee hebben gehouden maar dat et omgeboekte hotel op slechts vijf minuten van het station ligt… op etage 5 wacht ons de kamer en dat de lift er nog een is uit de oertijd, ook dat nemen we op de koop toe. De oubolligheid straalt ervan af, , edoch de bedden zijn goed te beslapen. En daar gaat het uiteindelijk om. Dat wij ons een rit van bijna een half uur hebben weten te besparen om in een hotel ver buiten ‘Breslau’, neemt niet weg dat we even op adem komen alvorens de stad in te gaan, zorgt ervoor dat wij ondanks de teinreis toch nog een eerste indruk van Wroclaw weten op te doen. Een heel andere stad dan Krakau, idyllische gebouwen en de mensenmenigte is op een goed moment navenant, op een groep dames na die Tai Chi aan het beoefenen zijn. Rondkijken, foto’s maken, praten en stomweg genieten om even een impressie weer te geven. Eten in een zaak waar je je eigen voorkeuren op een bord schept (studentenkwartier), en waar het gewicht bepalend is voor het bedrag dat je ag betalen. Een vorm van zelfbediening waarbij je eigen voorkeur alle kansen krijgt. Dat Bruno zich over de groenten buigt, dat ik goed gebakken piepers prefereer met de nodige stukken vlees, dat een overdaad aan knoflook voor de nodige oprispingen garant staat, een biertje bij de Pizzahut na een wandeling langs de Oder het geheel voor deze dag afsluit…