'Menschlievendheid en gevoel voor menschenwaarde'

Ooit in de zorg gewerkt” En… beviel ut”! Aantallen werden gevallen en worden omgerekend in getallen. Er was ooit sprake van een woelige golf, en kwamen Verpleegkundigen en Verzorgenden in Opstand, er kwam een Witte Vloed en dat alles naar aanleiding van een advertentie in de Volkskrant. Gaby Breuer en Jaap Koning toonden dat initiatief en werden overrompeld. De roeping werd een beroep en de vraag om meer ping verloor in die tijd de p en er bleef ING over. De macht kwam te liggen bij beleidsmakers, de GGZ moest weer terug naar de stad en de overheid trok zich steeds meer terug. Het ziekenfonds verdween, de particulieren verdwenen ook in die grote pot en de marktwerking diende het geheel te gaan stroomlijnen. Er werd meer gekeken naar de bedrijfsvoering in het algemeen, aandeelhouders claimden hun beloningen en waar het gaat om de winst, was het ‘het geval’ dat over alle fronten het verlies moest nemen. Er was geen houden meer aan en ook de varkenscyclus drong aan op een herhaling van het voorafgaande. Deskundig opgeleid personeel werd, bij diplomering, de wacht aangezegd en verdween naar elders. In-service opleidingen werden onder de hoede van een willekeurig Regionaal Opleidings Centrum gebracht, er werd ‘gekwalificeerd voor de toekomst’ en de oude opleidingen van de Algemene- en de Bijzondere ziekenhuizen werden in een mixer gegooid en als een smoothie aan het geacht publiek voorgesteld. De menselijke maat werd genomen door met DBC’s te gaan werken en de nieuwe standaard werd een feit. Een Diagnose Behandel Contract als nieuwerwetsigheid waar de verzekeraars zich achter konden schuilen wanneer er geen sprake was van een diagnose. Dat het dan wel ’tussen de oren’ zou zitten en zielenknijpers garant stonden om zich over ‘het geval’ te ontfermen, waarbij een maximaal aantal therapeutische sessies garant zouden staan voor het verzekerd bedrag. Waarop die verzekeraars zich uiteindelijk in de handen mochten knijpen, wanneer dat bedrag niet werd overschreden, dan wel dat ‘het geval’ het eigen spaarvarken kapot diende te slaan. En waarschijnlijk alsnog van de regen in de drup geraakte, waardoor andere hulpverleners in aanmerking kwamen en  zich over ‘het geval’ ontfermden. Gecharcheerd” Misschien gedeeltelijk. ‘Wij investeren niet in stenen’, een uitspraak van een Bijzondere Minister. Geenszins een B-verpleegkundige waarbij het woord Krankzinnigen verpleger helemaal Buitengewoon Bijzonder is. En waar ooit Simon Carmiggelt garant heeft gestaan voor de vraag: ‘Ooit een normaal mens ontmoet” En… beviel het”‘ is het vandaag meer een betoog in de lijn van Johannes van Duuren en Maria van Vulpen, wat nog steeds te vinden is op die sokkel die voor het voormalig, in kennelijke staat van ontbinding verkerende hoofdgebouw van PZ in Santpoort te vinden is:
‘veel meer leidde hen menschlievendheid en gevoel voor menschenwaarde’, een overtuiging die in een andere tijd geenszins een vanzelfsprekendheid was.