Naast mijn schoenen lopen…

Je zult er maar last van hebben! En dat heb ik. Ontsteking in de mond deel twee. Dus wederom aan de antibiotica, tandarts bezoek met de aankondiging van een tweede wortelkanaalbehandeling en om het geheel toepasselijk af te gaan ronden: geen alcohol de aankomende week. Nu is dat laatste niet zo bezwaarlijk, maar dat mijn mond wederom opspeelt, daar zat ik eigenlijk niet op te wachten, die lappenmand verveelt me deerlijk, maar aan alle pijn en doffe ellende zal op termijn wel weer een einde komen.
Dus ben ik wederom zielig en ben van plan om dat de aankomende dagen te gaan koesteren. Alsof ik niets beters te doen heb, en dat heb ik heus wel.

Kerstkaarten in elkaar flansen, met een mogelijkheid om wederom iets met een niet te doen. Waardoor een zekere herhaling van voorafgaande jaren gewaarborgd wordt. Weinig spectaculair, en daardoor van een redelijk voorspelbaar karakter. En ook dat past wel bij de man die ik ben, redelijk voorspelbaar met om de nodige momenten mogelijk een uitzondering. En juist door die uitzonderingen kan ik zijn wie ik ben. Niet anders dan doorsnee, maar wel gewoon door niet altijd normaal te doen. Geen uitspraak die recht doet aan Mark die voor een belangrijk deel zijn handen in onschuld blijft wassen. Gelijk ooit in een andere tijd een andere man op zijn manier gewoon deed.

Want gewoon doen is zo normaal dat het bijkans uitzonderlijk wordt, gelijk ook zij die van een stempel zijn voorzien er alles aan gelegen is om onder dat stempel uit te komen. Waardoor ik toch weer een oud stokpaardje kan gaan berijden. Ooit een normaal mens ontmoet? Bij deze dit keer helemaal niet, of dient het zo te zijn dat ik me kan permitteren om naast mijn schoenen te gaan lopen…?!