Niet zomaar iets… Bruun deel twee

Veel hangt af van de overtuigingskracht van de spreker. Of de schrijver. De redenaar of, maar dat gebeurt veelal in stilte, van de denker. Wanneer echter een menspersoon in staat is om dit geheel door en in elkaar te vlechten, ontstaat niet alleen een beeld omtrent die menspersoon, maar ook een gedachtestroom die, gelijk een rivier, ergens in een delta meandert. Het heeft veel weg van een proeverij, waarin herkenbare smaken in een onherkenbaar samenvallen van smaken een kleur openbaart, die niet te omschrijven is. Althans, dat is wat zijn woorden bij mij teweeg brengen, het palet dat zich als een eigen schilderij door het leven baant, zich niet afvragend wat de schilder met zijn andere werk beoogt. Het ongerijmde, het grenzeloos vervagen van zaken die op een ander moment het dagelijks leven schijnbaar bepalen. Het afwerpen van een deel van de levenslast en het ruimte maken om nieuwe lasten op de schouders te kunnen gaan nemen. De tijd als onbegrensde factor, de ledigheid die zich meester maakt opdat een andere ruimte ontstaat, het luisteren naar de stilte, het geritsel van een blad, het onbeschreven blad dat elders door het ruim heen dwarrelt. Zichtbaar zijn in een niet zichtbare wereld, hoorbaar zijn in een voorspelbare tornado, verrassend in een naderende onweersbui en de bliksem die het geheel in een illuster licht weet te zetten, alvorens de wagenwielen op dat uitgesleten pad de man op een ander spoor zal gaan zetten. Terwijl het pad als zodanig ergens reeds lang is uitgestippeld… Ik kies dit keer bewust voor dag 19: Ponferrada… 18 mei 2014 en laat Bruun verder aan het woord:
Als ik mij afstem op jouw ziel Dan ontmoet ik jou in stilte Een intense ruimte onbegrensd En weet hebbend van alle tijden Alles samenbrengend In een eeuwig nu Daar in die stilte wil ik wonen Ontmoet ik jou Ken ik jou Ben ik jou
Op drie kwartier van het “Cruz de Ferro”. Op een reusachtige berg stenen staat een boomstam van vijf meter hoogte met daar bovenop een ijzeren kruis. Al heel lang leggen pelgrims hier een meegebrachte steen nee, als symbool van de last die ze dragen en waarvan ze zich kunnen bevrijden door deze tocht. Van vriend Wik heb ik een steen meegekregen aan een veter. Zonder dat hij het wist gaf hij die mee als symbool voor al mijn last. Die achter te laten waar het goed voelde was de bijhorende uitleg. Ik heb hem vooraf niets verteld over het kruis en het symbolisch belang ervan op de Camino.