Zolderiek.

Kelderiek of kolderiek, zolderiek desnoods. Wartaal dan wel oertaal, brabbeltaal dan wel Hoog Duits, stomweg Nederlands desnoods. Soms gaat een enkele andere letter ermee aan de haal, soms geeft het geen pas wanneer een kat opeens een kut wordt dan wel dat een glimlach een grimlach wordt. Niet dat het iets uitmaakt, ten overvloede geeft te allen tijde de mogelijkheid om ook ten alle tijden naar voren te gaan brengen. En niemand die daar enige malheur laat ontstaan, hooguit een purist die niet veel beter weet te doen dan zijn gram te halen door een ingezonden brief aan een redactie te gaan schrijven. Waarop de redacteur altijd nog kan besluiten om wel van de inhoud kennis te nemen alvorens de brief in het ronde archief te laten verdwijnen, dan wel te besluiten om de brief per ommegaande te retourneren. En dat houdt de taal in beweging, dat zet de zaken in een ander daglicht opdat een derde zijn of haar licht erover kan laten schijnen. En zo gaan we maar door en zorgen ervoor dat de cirkel zich tot in de oneindigheid blijft herhalen. Want het zijn in zekere zin de cirkels die zich aan de mens voordoen en waar ik gisteren reeds gewag maakte omtrent vandaag, is het wachten op de eerste etage van de doeken die nog een verdieping hoger in het duister zullen gaan verdwijnen. Ik heb daar nu wel vrede mee, alhoewel ik een andere voorstelling van het geheel had gemaakt. Mogelijk dat de grootte mensen ervan heeft weerhouden om over te gaan tot een verantwoorde aanschaf, mogelijk dat ook de beelden als zodanig mensen niet hebben weten te ontroeren, mogelijk dat juist die beelden mensen op andere gedachten heeft gebracht, de vraag blijft en het antwoord is duister. En waar vandaag desnoods een wezenlijke rol dreigt te gaan spelen is het morgen weer gewoon het overgaan tot de orde van de dag. Maar heb ik voor vandaag een aantal mogelijkheden de revue laten passeren, zo verdwijnt het een en komt het ander, niet altijd van pas.