NU: vallen en bevallen.

Gevallen en bevallen in even ruim een week. Pijnlijk, in beide gevallen. En waar hoop was op een spoedige overplaatsing van Moeder Cor, gooit wondvocht roet in het eten. Dat is niet alleen pijnlijk voor haar, maar ook indirect voor ons. Want het had zo mooi kunnen zijn, dat zij naar het haar vertrouwde Schagen zou kunnen gaan. Nu is het afwachten en de hoop hebben dat er straks nog een plek voor haar daar te realiseren valt. Dat is een deel van het verhaal van vandaag, het andere deel is dat Ellen is bevallen van een zoon. Ellen is echter Ellen en heeft mij voor een half jaar uitgesloten van enig contact, hetgeen te respecteren valt. Maar dat zorgt er wel voor dat ik, op dit moment, weinig emotie ervaar. Eigenlijk niets en dat doet ook zeer. Wanneer ik dan de mand met de tiendaagse kraamcadeautjes van zolder naar beneden zie verhuizen, is dat wederom wat zout waar ik niet op zit te wachten. Niet dat ik veel te klagen heb, gezien de gegeven omstandigheden kan ik niet veel meer doen dan het geheel ‘loslaten.’ En dat maakt het niet alleen verdomde moeilijk, maar blijft ook de pijn voeden. Wanneer ik echter het enthousiasme van Ria hoor, dan kan ik me haar gevoel wel voorstellen, zij is degene die het contact met Ellen heeft, zij is ook degene die onvoorwaardelijk voor haar heeft gekozen. Hetgeen ook de onmogelijke spagaat in stand weet te houden. Neen, ik ben niet zielig maar voel me wel op de een of andere manier buitengesloten, wat ervoor zorgt dat ik het ook maar wat gelaten over me heen laat gaan. Mogelijk komt er misschien een verandering, maar veel hoop daarop bezit ik op dit moment niet. Wanneer er een amen op dit moment van toepassing zou kunnen zijn, zou ik dit amen ook als zodanig willen uitspreken. Maar meer heb ik de behoefte om een duidelijk GODVERDOMME door de ether te laten schallen. Dat is echter niet gepast, dus schrijf ik het maar neer, probeer de dingen van me af te schrijven opdat deze zonovergoten dag niet direct achter een grauwsluier verloren gaat. Loslaten en erbij stilstaan, neerleggen en naar adem happen en mogelijk dat straks… bij mij nu niet verder reikt dan nu.