op neer te vleien!

Het kan ook gewoon zonder, hoewel met weet je niet wat je te wachten staat. Voor een kapsalon doe ik niet onder en ook een patatje oorlog ga ik momenteel uit de weg. Ik hoef mijn hart niet vast te houden sinds ik dit langdurig heb uitbesteed, aan mijn ICD weliswaar maar dan nog.

Maar er heeft zich sinds gisteren nog een grote verandering voorgedaan te weten dat het bed in de kamer plaats heeft gemaakt voor de banken die twee maanden lang zich niet direct leende om op gezeten te worden, de stoel van Ria ook weer het vertrouwde plekje gevonden heeft en het hart van Liva zich ook nog op de juiste plek bevindt, te weten aan de arm van een lamp, alwaar deze geregeld wat heen dan weer weer draait. Wat nu nog dient te gebeuren dat ook de eettafel weer ontruimd wordt, dat alle spullen die ik als een vorm van bureau over het geheel heb gedrapeerd, weer een plek gaan vinden op de kast, waarbij de opmerking zal gaan komen om ook deze plek wat meer te gaan ontruimen.

Opdat zichtbaar wordt waar de trein de nodige vertraging heeft opgelopen en het mogelijk wordt om nog meer zaken te gaan normaliseren. Bijkans de tijdgeest van deze tijd, waar het mondkapje op termijn het veld dient te gaan ruimen en waar de brievenbus wat kleppert wanneer een brief bezorgd wordt. Zo simpel als ik het nu naar voren breng, blijf ik nog wel een tijd onderweg om aan mijn prothese te gaan wennen, dat het oefenen niet direct op de eerst plaats komt maar dat het stomweg een genoegen is om me aan en uit te kleden, het bed dat mij heeft verwelkomd en afhankelijk van mijn lichamelijke gesteldheid de elektrische deken mij verleidt om daar genoegzaam op neer te vleien…