Op zoek naar… deel II

Het is met name Sigmund die ons geregeld een spiegel weet voor te houden, op zich niet zo verwonderlijk wanneer de onbeperkte geest alle mogelijkheden van een zijn probeert te ontdekken. Wanneer we grensverleggend op onderzoek uitgaan, waarbij de bergen aan de horizon zo klein lijken te zijn en de dalen niet veel meer dan wat te vergelijken is met een sloot die niet te diep is uitgegraven. En wanneer de nood het hoogst is, komen Mark en Hugo voorbij. Alsof zij als een soort van voorspellers de toekomst naar hun hand denken te kunnen zetten, en worden er geen beloftes gedaan en wanneer alles gaat zoals het gaat ziet het ernaar uit dat van de zomer er mogelijk toch wat zonniger uit gaat zien, dan dat het huidige moment bepalend is voor het moment NU, kan het haast niet anders zijn dan dat… wanneer je jezelf in die spiegel ziet, kan het haast niet anders dan dat je je de volgende vraag stelt: ‘Wie ben ik?!’

En wanneer je daar geen antwoord op kan gaan geven, dien je toch bij een zielenknijper te rade te gaan en de vraag die lang op je lippen lag, alsnog die vraag te stellen: ‘ben ik normaal of wijk ik toch van het gemiddelde af?’ En wanneer deze vraag met een berustend schouderophalen wordt beantwoord, kan het haast niet anders dan dat de gemiddelde normale mens berust in dit stilzwijgende gebaar en heft, ten einde raad, ook maar zijn schouder op. Het juk dat op zijn andere schouder rust vertoont de neiging om ook maar te gaan berusten in deze gegeven omstandigheid. En dat alles kent nog steeds een oorzaak, te weten die ene foto van die gemiddelde Nederlander vast te gaan leggen.

En dat ik daar een minder bekend persoon ga afbeelden, de man die zijn boodschappen doet bij die Grote die zegt op de kleintjes te letten, dat doet geen afbreuk aan het feit dat ook dit bericht met de nodige grimlachen dient te worden gezien. Bedankt dus Kees, dat je je geheel vrijwillig bereidwillig hebt verklaard!