Opa, kijk ik vond…

Je zou het niet zeggen, maar waarachtig, ook ik ben jong geweest. Niet dat dit er tegenwoordig nog toe doet, maar wanneer je een jong exemplaar van jezelf tegenkomt, is de verleiding groot om daar toch nog melding van te gaan maken.

Het heeft iets van beschimmeld jeugdsentiment, waarbij dat beschimmelde je tegelijk confronteert met het zijn op leeftijd. Ouderdom en het feit dat de nostalgie van toen weer een vorm van opstanding vertoont. raadzaam is om dan ook letterlijk met mijn achternaam geconfronteerd te worden, de alpinopet en een bal zelfs die oude gevoelens wederom tot leven brengen.

Laat staan die foto waarop ik met mijn moeder zaliger ben komen te staan. Foto’s uit die tijd zullen wel de nodige guldens hebben gekost, zeker wanneer je je bedenkt dat het toen nog om centen, stuivers, dubbeltjes, kwartjes en guldens draaide. En als mijn vader dan ook nog ergens komt prijken, is het simpelweg een feest van nostalgie.

Te bedenken dat ik nu zelf opa ben…