Opdienen…

Dat waren nog eens tijden! Gekluisterd aan de beeldbuis. Op zoek naar Jolanda, Waldolala, Gre Braadslee en niet te vergeten Wilhelmina Kuttje. Met wonderen die niet eerder te zien zijn geweest, de ongebreidelde geest van Wim T. Schippers die zijn scheppingen alle kanten uiteen liet wapperen, Sjef van Oekel die gestalte kreeg in de persoon van Dolf Brouwer dan wel omgekeerd, Drukwerk dat de handen vol had aan druk werk, een tijd ook waarin liegen en bedriegen een zekere standaard was. Ik loog, jij loog, hij loog en zij loog tegen de klippen op, en wanneer er geen klippen waren was het een zandbank die roet in het eten gooide. De vis ook toen al duur werd betaald, de garnalen nog welig in Volendamse handen konden tieren en er geen Puul aan te pas kwam om dat pellen elders te laten verrichten. Volendam met Hein Schilder als bouwbedrijf en Bart Smit die een imperium heeft opgebouwd, wat tegenwoordig ook al teloor is gegaan. En dat onder een gesternte dat als webwinkels de paddenstoelen in de weg is komen te staan. Ik bedoel maar, hoe fijn is het om tegenwoordig nog op pad te gaan, wanneer winkelsluitingen aan de orde van de dag zijn, waarbij het ene faillissement nog niet is afgerond en een volgend zich reeds aandient. De pakketbezorgers als pakjesdragers als muilezels worden uitgebuit. Laaggeschoold zich verzet tegen de bureaucraten die achter een bureau dan wel op wisselende werkplekken wordt aangemoedigd om wat vaker thuis te gaan werken, opdat de files niet alleen vermeden worden, maar ook nog eens in lengte afnemen. Waar asfalt niet goed voor u is, de fiets de hemel in wordt geprezen en waar snelheden die onbestaanbaar zijn, worden afgeremd door daar een snelheidsbegrenzer in te gaan monteren. De stappenmeters die ervoor zorgen dat ieder met zijn eigen lijf lustig en ledig op pad kan gaan, fitnesscentra die met wachtlijsten werken en het bouwen aan je eigen body er niet direct voor zorgt dat die veronderstelde six-pack kan opbieden tegen de six-packs die bij een willekeurige supermarkt in de aanbieding zijn. Wat een wereld waarin wordt opgeroepen om Volkert maar weer eens uit te gaan dagen, waarin het ene leed nog niet is geleden of een volgend leed zich reeds aandient, het er alle schijn van heeft dat ook May om haar Day gaat verzoeken en de wereld rondom ons steeds meer op een kreupele grijsaard begint te lijken. Wanneer je struikelt over rollatoren, je uit moet wijken voor de scudmobiel ( of in gewenst Nederlands scootmobiel) en je moet oppassen om niet door een kinderwagen dan wel een fiets met een bakkie pootje te worden gelicht. Wanneer de wapenwedloop ervoor zorgt dat er toch weer een economisch principe de gelegenheid krijgt om afscheid te nemen van de beleggingen in deze categorie van de pensioenfondsen, wanneer het klimaat er alles aan doet om de ongebreidelde honger naar meer af te gaan remmen, wanneer de tevredenheid tot een laagtepunt is gedaald en wanneer het klagen de overhand neemt, juist dan heb ik behoefte aan die scheppingen van Wim T. Schippers. Was het alleen maar om de vette hap die in die discutabele snack-bar werd opgediend…