Lentekriebels

Het begint altijd wel ergens te kriebelen. Is het niet onder de huid, niet in de tuin dan kan er sprake zijn dat het hoofd vol kriebels een weg zoekt tussen die miljarden cellen die niet veel meer hebben te doen dan met elkaar in verbinding staan dan wel in verbinding met elkaar te gaan treden. Een vorm van communiceren dat voor de mens niet sltijd is weggelegd. En toch heb ik de indruk dat ik vandaag met LIVA aan het communiceren was. Wel op een ander plan dan doorsnee: het feit dat ik werd verblijd met een grappig, guitig smoeltje, met een lach en het feit dat wij elkaar geregeld met de ogen opzochten, probeerden als Eskimo’s elkaars neuzen aan te raken, de blijdschap die zij als een licht om zich heen heeft hangen, dat alles doet voor vandaag wonderen. En dan heb ik het uitsluitend over mezelf, teruggetrokken als ik de laatste weken ben in mijn zelf opgezochte hol. Wanneer dan ook nog eens een broodje kroket op mijn pad komt, een Belgisch biertje daaraan vooraf is gegaan, een tom puche op basis van iets wat neigt naar Snelle Jelle koek, in het verleden als ontbijtkoek van een dikke laag boter werd voorzien en waar Peijnenburg het patent op had, zij zich tevreden moet stellen met een simpel verantwoord kaakje en van gekkigheid niet weet hoe snel zij vanuit zitten in de box gaat staan, dat en nog wat meer kenmerkt de dag van vandaag. Noem het ‘zinnen verzetten’, deel het met dierbaren en je hebt een uitgelezen dag ook nog eens in het kader van de Boekenweek. Niet dat dit laatste er toe doet, hooguit het vermelden waard waar gisten ook al wat aandacht aan is besteed. Maar nog mooier dan dit, zijn de foto’s die voor zichzelf zullen gaan spreken. Te weten dat zij reeds negen maande op deez’ kloot vertoeft…