Over 10 jaar!

Wat zal de opmaat zijn?! Kan er wel sprake zijn van een opmaat dewelke garant staat voor een glorieuze overwinning van die 77 jarige? Nog nieuws vandaag?! Geen enkel idee maar het schijnt zo te zijn dat iemand een behoorlijk aantal stemmen kwijtraakt, dat we ons laten leiden door getallen, dat sterven nu eenmaal onderdeel uitmaakt van leven en dat wanneer iemand het vaantje legt, het hierop neerkomt dat er niets dan goeds resteert.
Dus heb ik voor vandaag besloten jelui een blik te laten werpen omtrent mijn toekomst: stel ik haal die 10 jaar, dan zou ik dit als volgt willen omschrijven:

‘Allemachtig prachtig.’ Dat groen zo groen kan zijn, rood zo rood om over blauw dan maar te zwijgen. Dat de bijtjes en de bloempjes zich als vlinders gaan verplaatsen, en dat de schoonheid van de natuur wedijvert met de stenen van gebouwen. Dat klank en kleur opgaan in een eigen bestaan, versmelten in het totaal der dingen.
Ik ben niet verbaasd, weet niet veel meer te doen dan ademloos om me heen te kijken, maak deel uit van het AL.
Mijn open mond stoot klanken uit van een ongekende schoonheid en waar ik ook kijk, is het een regenboog van familie, vrienden en bekenden.

Zij lachen allen en staan stil bij mijn bestaan en ik hoef niet veel meer te doen dan met mijn ogen te knipperen.
Pareltjes zijn het die mij worden toegereikt en ik laat van de weeromstuit mijn tranen biggelen.
Woorden komen geluidloos over mijn lippen en het heeft er alle schijn van dat zij allen mij verstaan.

Taal noch teken is een noodzaak, en waar ik ben word ik omringd door allen, zelfs de kou weet mij te omarmen:
‘ik lig in mijn kist en ben op sterven na’:

DOOD.