Poen, poen, poen, poen…

Pruilregen of druilregen, de uitkomst is veelal voorspelbaar. Voortschrijdend inzicht en de Wet op de remmende voorsprong, ook daar heb je Murphy niet voor nodig. anders wordt het wanneer ik besluit om het een met het ander te gaan verhaspelen. Ook daar zijn dan weer de nodige vraagtekens bij te zetten en wanneer ik besluit om dat achterwege te laten, loop je de kans dat ook ik het spoor bijster raak. Dat doet er niet toe, het heeft enkel te maken met het feit dat ik bij mezelf het een en ander bespeur, waar mogelijk het weer een rol in speelt. Een dag als gisteren bijvoorbeeld, wanneer ik weer eens langdurig in bed verblijf, mijn holletje niet wil gaan verlaten en de dingen van de dag ogenschijnlijk aan mij voorbij laat trekken.

Met geen stok vooruit te branden ben, de trap trede voor trede neem om vervolgens na enige tijd weer terug op de begane grond te belanden. Alwaar mijn rollator op mij wacht en ik die ene kruk die meeging naar boven weer op een plek in de hoek laat belanden. Het zijn bepaald geen hoogstaande berichten die ik probeer te delen zeker niet als ik berichten uit mijn verleden onder ogen kom. Toen had ik nog wat te vertellen en het feit dat mijn hart de nodige ontberingen had doorstaan, ik een ‘klapkast’ tot mijn beschikking kreeg en de toestand in de wereld toen met een andere bril bekeek als dat ik nu nog steeds zonder bril door het leven ga (specsavers zal nog even moeten wachten!) en als ik lees zonder hulpmiddel maar niet direct ober de energie van het verleden beschik, heeft het veel weg van de eerste twee regendruppels waarmee dit bericht begon. Niet dat ik bang ben dat mijn grijze cellen door de tijd zijn aangetast, het heeft veel meer weg van het gegeven dat de prikkels die mij momenteel bereiken, niet voldoende zijn om daar een openhartig en beschouwend bij stil te staan. De input beperkt en de output laat het afweten, wanneer wolken door het luchtruim razen en vliegtuigen het af laten weten, wanneer boodschappen zomaar een euro duurder worden en de CB besluit om de rente niet te gaan verhogen, er winterspelen worden georganiseerd die in het teken staan van beperkingen en water wordt gebruikt om kunstmatig sneeuw te vormen, het kan haast niet anders dan dat de geopolitiek de nodige eisen aan de goegemeente stelt, te weten een wereldbevolking die zich kenmerkt door grote noden, terwijl de rijken der aarde van gekkigheid niet weten wat met hun poen te doen.

Dat oude lied dat opgang doet te weten: ‘poen, poen, poen, poen, ik zou niet weten wat ik allemaal met poen kan doen…