Polen…

Het is gewoon een kwestie van de draad weer oppikken, daar waar ik die achter gelaten heb. Maar weer met nieuwe indrukken, met andere plaatjes en met een reis die veel weg heeft gehad van nieuwe avonturen, veranderde inzichten, met totaal andere beelden en met een cultuur die zich nog aan het ontwikkelen is. Dat wil zeggen dat in nieuwe winkelcentra wel veel in het westen voorkomende winkels te vinden zijn, dat echter de kleine winkels die zich ook niet verwachte plekken te vinden zijn, nog iets van oude tradities en het voormalige verleden als een vorm van buurtwinkels te vinden zijn. Maar wat mij het meest is opgevallen: het ontbreken van speelgoedwinkels. Waar je hier struikelt over ketens als Intertoys, Blokker met een beperkt aanbod en Kruidvat dat met regelmaat ook aandacht besteed aan kinderen, daar heb ik weinig van kunnen ontdekken, hetgeen ervoor heeft gezorgd dat ik zonder enig kleinood Polen achter mij heb gelaten. Dat neemt niet weg dat de indrukken die ik heb opgedaan in het gezelschap van Bruno waar ik twaalf degen mee in Polen heb vertoefd, nog geruime tijd door mijn hersenpan kronkelen alvorens deze een plek in mijn geest zullen krijgen, als het ware nog bezig zijn te landen, hetgeen door de vliegreis als metafoor dient te worden gezien… Katowice, Krakau en Wroclaw ( het voormalige Duitse Breslau) in het zuidwesten van Polen met afstanden die vele uren treinen vergden, waarbij de taal de grote onbekende was en waarbij het Engels bij jonge Polen een duidelijk vorm van verstaanbaarheid naar voren bracht, het bier dat best was waarbij Tyskie een bepaalde voorkeur heeft genoten, waar het goed toeven was in een eettent waar je zelf je maaltijd bij elkaar kon scharrelen en waar het gewicht uiteindelijk bepalend was voor het bedrag dat betaald moest worden, en de reis begon met de nodige vertraging in Nederland, kon het haast niet anders dan dat aan het eind van de reis zich een vergelijkbare vertraging voordeed met het toestel van Transavia door onder andere een onweer dat zich voordeed en insloeg op het computersysteem van het vliegveld Katowice, waardoor wij een uur later dan gepland Polen konden verlaten… Maar dat dient gezien te worden dat ik als Nederlander nu eenmaal het idee heb om over peanuts te klagen want klagen over deze reis doet alleen maar afbreuk aan de belevenissen die wij mochten genieten. 12 dagen en 700 foto’s later, een dagboek waar ik in de komende dagen nog het een en ander uit zal gaan citeren, Osewiche wat toch wel een behoorlijke indruk heeft achtergelaten maar over het geheel genomen een plek op termijn zal gaan krijgen, het gekoetel in de morgen wanneer Bruno zich met het ontbijt bezig hield, het gezelschap van en met elkaar en de vertrouwelijkheid die wij reeds jaren weten te delen, samen uit en samen thuis en het afscheid dat wij, getrouw aan de dagen die wij reeds met elkaar hebben doorgebracht, samen op een ieders eigen wijze op Schiphol deden. Een zoen, een dank en op weg naar de trein die ergens onder de grond stond te wachten…