Prima in kan vinden.

Er zullen altijd wel weer mensen zijn die profijt trekken van een minder gewenste situatie. Alsof zij daar niet alleen een oog voor hebben, maar daar ook nog eens een neus voor bezitten. Het heeft iets weg van de een zijn dood, is de ander zijn brood. En waar de dood op termijn mogelijk voordelen kan gaan opleveren, kan een erfenis daar weer voor het nodige roet gaan zorgen. Leven is nu eenmaal niet onoverkomelijk, maar bij de dood houden nu eenmaal veel zaken op. En dan is het aan de nabestaanden een zaak om schifting te gaan maken omtrent de roerende goederen. Maar ook over het onroerend goed kunnen verhoudingen op een gespannen voet terecht gaan komen.

Gaat de een er niet vandoor wat aan de ander is toegezegd, is de verdeling wel eerlijk verlopen, komen verhoudingen die voor die tijd heel lieflijk waren, nu opeens in een ander licht te staan? Of blijkt toch weer dat er altijd een onderliggende jaloezie plotsklaps wordt uitgesproken? Familieverbanden die uit elkaar worden gerukt, als een vorm van vreemden die verdwaald raakten. En waarbij mogelijk ook nog goed bewaarde familiegeheimen de openbaarheid kregen. Wanneer ik een boek lees van de helaas te voeg overleden Vlaamse schrijver Pieter Aspe, weet hij een verhaal zo zichtbaar te maken dat je je af en toe afvraagt of zijn verhaal niet gestoeld is op halve waarheden, die hij weet om te zetten in een epos dat ertoe doet.

Thrillers schrijven is een mogelijkheid om een fantasie en realiteit in elkaar te gaan wringen. Het gebruik van het woord wringen misschien niet goed, maar waar gordiaanse knopen doorgehakt kunnen worden, kan de schrijver zich vele andere wegen zich permitteren. Zo ook vandaag, wanneer ik weer eens de behoefte heb om mijn gedachten naar voren te gaan brengen.

Waar ik me prima in weet te vinden!