Reis Polen: Krakau.

Maandag, 27-08-’18.
‘DAT HOORT NIET!’ Onsterfelijke woorden van Kaj, als Bruno per ongeluk op het verkeerde knopje heeft gedrukt en geen foto’s kan maken met zijn telefoontoestel. Ontbijt met geroosterd brood, salami met kaas, een tomaatje en koffie. Oplos in eerste instantie om vervolgens neen kuipje koffie te nuttigen. De zon doet haar best te schijnen en de eerste nacht in deze Airbnb hebben we achter de rug. Het is droog en zowaar, het blijft de hele dag droog. Lopen, kijken, slenteren en zien door Krakau. Een wonderbaarlijke stad, die vele bezettingen van verschillende kanten heeft moeten doorstaan, te weten Habsburgers, Zweden en niet in de laatste plaats Duitsers, om van de Russen maar te zwijgen. Bezoek aan kerken (in veelvoud!) wordt toegestaan, fotograferen is overal verboden. Koffie gedronken in een straat waar voornamelijk auto’s met CD staan geparkeerd en waar voor het Amerikaanse consulaat constant Policia gewapend met de nodige uitrusting de dag doorbrengt. Niet veel later wederom een bericht van Kaj, waarin hij de suggestie doet om het toestel helemaal uit te zetten en zowaar, de eerste beelden worden zichtbaar. Bruno slaakt een zucht en het klinkt als een verademing. Maar dat kan aan mij hebben gelegen. De plattegrond brengt ons naar het Wawel Castle, vervolgens naar de Joodse wijk Kazimierz (ook daar vandaan zijn de vele Joden gedeporteerd naar de gaskamers), hoge gebouwen, vele kerken en brede straten omringd door een gordel van groen langs het centrum en uiteindelijk terecht gekomen bij een niet meer gebruikte Synagoge, veel Joodse winkels en restaurants om te eindigen op een Joodse begraafplaats. Stene spreken voor zich, er wordt nog steeds begraven en het oude gedeelte kenmerkt zich door schots en scheef staande zerken. Onder de indruk een biertje gedronken, Marlies die mij heeft gebeld op die begraafplaats en Ria in tranen… en eten gekocht in de zelfbedieningswinkel onder de appartementen. Vlees voor de Goulash en niet meer dan dat (ik had de hoop dat het vlees kant en klaar voor dat gerecht te gebruiken zou zijn), paprika en uien en vooruit een blik Chili con Carne om het nog een beetje aantrekkelijk te maken een eetlepel paprikapoeder erin, rijst erbij en voor Bruno een uitgebreide vegetarische salade. Al met al een relaxte dag, waarbij een ander hoogtepunt niet onvermeld mag blijven: Borsjt (rode bietensoep met zure room), Bruno aan de vissoep en op… naar morgen!







































Dinsdag, 28-08-’18.
Wat typeert Krakau”! Kerken, een overvloed aan Kerken waar je wordt overweldigd door de overdaad. Geen foto’s! Stilte en velen in gebed. Wat typeert Krakau nog meer” Straten, rijzige panen, de een een schoonheid, de ander sterk verwaarloosd. Winkeltjes, restaurants, hotels en koetsjes, terrassen en pleinen, consulaten en kleine terrassen en over het geheel genomen goede koffie en ijskoud bier. En soep! Kippensoep waarbij de kip over de soep is heen gevlogen (vermicelli en bouillon), vrij naar Frans Pointl en wat groen dat doet denken aan peterselie. De tomatensoep die Bruno graag had willen nuttigen is helaas op en wanneer andere niet veel later alsnog tomatensoep bestellen wordt deze linea recta naar de keuken teruggestuurd, niet eerder dan dat de man die het bestelde de soep in zijn kruis mocht ontvangen… Onze wegen waren vandaag gescheiden, Bruno ging naar Wawel Castle op zoek naar de dolk van zijn schoonvader en ik op weg naar Schindler’s Factory. Bekend van de film Schindlers List. Over de brug over de Wista rivier, over de Starowista waar trams overheen denderen en waar het even zoeken is naar Schindler. In zekere zin een teleurstelling, 1 kassa en een half uur in de rij staan om een kaartje te kunnen bemachtigen. Wel een boekje gekocht, Schindler’s factory, waar de mailleerfabriek van Schindler de revue passeert. Het waren Joden die deze fabriek daar vestigden en het waren de Duitsers die Spielberg op het idee brachten om juist dit ‘document’ te gaan verfilmen. Van die beelden in de film valt weinig meer te zien, de voormalige hallen zijn nu overdekt en herbergen een Museum of Art met voornamelijk werk van voor mij onbekende kunstenaars. Het is echter die man uit Amerika die ik zonder Tweet vastleg. Bruno heeft onderwijl ruim een uur in de rij gestaan om een ticket voor het kasteel te bemachtigen, waar wij donderdag naar toe gaan. Voor museumbezoek dien je ook hier 3 maanden van tevoren te reserveren. Buskaartjes gekocht voor de reis morgen naar Osewiche, perron G7 en vroeg op (5.45 uur) de maaltijd was een overblijfsel van gisteren, Bruno genoot van zijn groente omelet, het bier was koud en de nootjes… worden nu aangebroken!