RESTANTEN en wat huisdieren.

Soms is het goed om even stil te staan bij de restanten van een losbandige jeugd. Want losbandigheid behoort immers tot het leerproces dat leven behelst. Grensoverschrijdend en wat meer dan kwajongensstreken blijven noodzakelijk om achter de wetten van het leven te komen, want zonder wetten zul je het vaak niet redden. Ongeschreven wetten weliswaar, maar wanneer je niet experimenteert, zul je nooit achter deze veronderstelde natuurlijke wetmatigheden komen. Dat geldt dan voornamelijk voor mensen en minder waarschijnlijk voor dieren. En wanneer de Partij voor de Dieren zich zorgen maakt omtrent de gemoedstoestand van dat getroffen huisdier…

Neem nu een kat, een poes dan wel een ‘je weet wel kater’. Zit wat te soezen in de zon, wast zich in alle hoeken, poept wat, drinkt wat, plast wat en laat zich, afhankelijk van de persoon die verlokkende geluiden maakt aaien, geeft die persoon kopjes maar wanneer een vogel zich permitteert om even verder neer te strijken, komt dat instinct volop tot leven. En voor je het weet vliegt de vogel weg en haalt de kat, poes dan wel die ‘je weet wel kater’ even de schouders op en vervolgt simpelweg de weg die hij/zij/het voor ogen heeft.

Maar… hoe doet de mens dat? Spijt omtrent zaken die zich eerder in het leven hebben voorgedaan, worden voor een groot deel verdrongen en opgeborgen in niet zichtbare hoekjes en gaatjes en verdwijnen als herinneringen in de laatjes die zich weet ik veel waar in het brein verscholen houden.

Dus houd ik het voor vandaag voor gezien en sluit met een lapjeskat en een zwart/wit exemplaar dit bericht maar af.