Schaapjeswol.

Maar het kan natuurlijk nog altijd vreemder/gekker. Wanneer de waanzin met mij aan de loop gaat, ik niet meer weet waar ik mij bevind, de duivel op mijn hielen volgt en ik als een schuw vogeltje in mijn nest kruip. Dan loop ik de kans dat ik niet veel meer weet te doen dan stomweg afwachten. Zoals menig angstig mens die afwachtende houding aanneemt. Hoewel angst, wat is dat precies. Of wat betekent vervreemding in dit geheel. Is het een gedachtenvloed die zich van mij meester maakt, is die vloedgolf op de een of andere manier te stelpen, waar blijven de doekjes voor het bloeden?!

De vraagbaak die verdween, de onzin die zich door andere zinnen laat verleiden om daar dan weer geen melding van te maken, of nog iets meer wat veel minder had kunnen worden? Ik bedoel maar, wat bedoel ik eigenlijk te zeggen? Niet veel bijzonders of het moet zo zijn dat het uitzonderlijke van dit bericht in de schaduw komt te staan. Want ik kan momenteel putten uit de beelden die anderen voor mij aan het doek hebben toevertrouwd. Vastgelegd in zekere zin om juist die anderen op het verkeerde been te kunnen zetten. Noem het desnoods magisch realisme met wat componenten uit het surrealisme en lardeer dit geheel met wat anderen in een bepaalde overtuiging hebben vastgelegd.

En het zal duidelijk worden dat niet alleen MORE mij heeft geraakt, maar dat ook Kees, Mirjam en Gerben daar een bijdrage aan hebben geleverd. Tenslotte zitten we al halverwege november, heeft de Sint zijn opwachting gemaakt en zijn het roetvegen die bepalend zijn geworden. Er kan nu eenmaal geen sprake meer zijn van knechten die zijn vervangen door medewerkers, hooguit dat strooigoed de pijn wat gaan verzachten. Of dat de schoentjes van Sinterklaas kapoentje wat minder gevuld raken dan men in het verleden gewend was. Ook daar zal de voedselbank op in moeten gaan spelen en menig kind van een ontbijt moeten afzien.

Laat staan dat de schaapjeswol niet aan te slepen valt.