september/oktober 2018

En als de zondag dan de laatste dag van de maand is, de zon er alles aan doet om ons te verblijden, Liva ervoor zorgt dat veel aandacht naar haar toe gaat, de auto een ideaal vervoermiddel is om onderweg te gaan en te blijven, Cefalu en de supermarkt wederom deel uit maken van de trip, de kustweg heen en naderhand weer terug, wandelen door de toeristische straatjes, ijs etend en uiteindelijk toch weer dat Belgische Leffe bier een uitstekend drankje blijkt te zijn, kan het haast niet anders dan dat wij deze 2e dag op Sicilie bivakkeren. Het huisje in de schaduw dat nog steeds veel weg heeft van een Hobbithuis en de douche nog steeds buiten is, de maaltijd bestaat uit de kookkunsten van Vincent en verantwoord smaakt, dan is het echt vakantie. En Liva er niet tegenop ziet om de nodige aandacht op haar te vestigen. Dat het slapen niet echt geweldig was en het hoofdkussen nog steeds spijkerhard, ach het is rap de volgende dag, maandag 01-10-2018. Vincent toert door heuvelen en dalen, voor 50 euro benzine getankt (met een biljet) en met Liva in haar comfortabele wieg de paden op de lanen en het kontje dat wiebelt en blijft het rijden in een wagentje. De omgeving is hier prachtig, maar aldra wordt de weg van verhard naar niet verhard en maken hobbels en kuilen de rit als zodanig tot een avontuur waar Vincent al zijn rijkunsten op los laat. Het is droog maar als het zou hebben geregend, was dit een onmogelijke toer geworden. Uiteindelijk bij een satelliettoren geparkeerd en de vier dapperen Ria, Marlies, Liva en Vincent begeven zich op een steil pad naar boven waar zij berggeiten voor de lans krijgen. Ik besluit om dit pad niet op te gaan, daar de klinkers nogal los liggen en ik geen zin heb om mogelijk een val te gaan riskeren. En morgen… dan wordt Marlies 32 en zullen wij een rit van van zo’n 5 ½ uur gaan rijden. Maar wat nog wel van belang is het gegeven dat Arnold v/d Lee niet alleen het verhaal van zijn fietstocht naar Nepal uit de doeken doet, hij heeft ooit lawaaischade aan zijn oren opgelopen en hoort zichzelf graag praten. Het leven heeft hen bepaald niet bespaard, en hij heeft de overtuiging dat hij mijn werkzame leven wel aan het einde van de avond zal weten te ontfutselen. Hij trekt er in zijn eentje op uit, heeft een camper tot zijn beschikking en spaart zijn dagen





om er op de fiets op uit te trekken. Drinkt zijn eigen bier van de Lidl, rookt zijn sigaretten maar op de vraag of hij eenzaam is (die indruk maakt hij op Vincent en mij), blijft hij ontwijkend antwoorden. Dat ik hem wijs maak mijn leven lang bij de Boer’s tentenbedrijf te hebben gewerkt… En toch ben ik hem dankbaar. Voor de woorden die op het graf van zijn jongste zoon prijken, die de hand aan zichzelf heeft geslagen. En die variant… die stel ik uit tot… morgen!