Smullen maar!

De kwaliteit van Kwalitaria laat het nodige te wensen over. De goed doorbakken patat zijn ternauwernood van de diepvries verlost en kenmerken zich als een slaap hap, waar de pindasaus niet aan kan gaan bijdragen om het geheel tot een grote hoogte te verheffen. Waarschijnlijk wat meer water gekregen dan dat de bedoeling was. De hete hond werd gemuilkorfd en is met de noorderzon vertrokken, de goulashkroket in Hongarije achtergebleven en de alternatieven blijken ook geen hoogtepunten te zijn te zijn. Waardoor het verheugen op een ‘vette bek’ eigenlijk in een teleurstelling resulteert. Dat was deel I van het weekend, de vrijdagavond, terwijl het concert van Barrelhouse te wachten stond. Maar dat was wel weer de moeite waard, hetgeen de entree naar het weekend toch wel wat glans gaf. Dan de zaterdag: de hazelnoottaart van de HEMA mocht zich verheugen op een tweetal gretige monden, waarbij de a.s. jarige zich te buiten ging aan… een suikervolle taart. Het avondeten van de dag kon mij niet bekoren: sperziebonen, uien, knoflook, gehakt en tomaten op het menu heb ik veranderd in een vijftal crackers met kaas en vlokken, van ver treed met UTZ certificaat door het leven gaand als Fair Trade. Waarschijnlijk buitenbeentjes hagelslag dat onder een wals vandaan wordt geplet waardoor die ronde vlokken ontstaan. En dat alles dan weer verpakt in een verantwoord kartonnen doosje, de roomboter dit keer op die crackers om de boel een beetje bij elkaar te houden. Ongezouten roomboter die het verlangen naar de boter van toen ( zo’n zestig jaar geleden van CZ Lutjewinkel) ongemerkt in kwaliteit niet meer teweeg weten te brengen. En nog is mijn leed niet voorbij: zondag uit eten in Aloha. Een strandtent in Wijk aan Zee die zich op de heenreis kenmerkt door een file van het dorp tot aan een rotonde die beperkt verkeer mogelijk maakt. Wij rijden aan de goede zijde, parkeren en de drukte van een lentedag in februari. En een hond die LIVA aangaapt terwijl zij aangapend terugkijkt. Communicatie op een ander niveau, een vierde dimensie als het ware. Maar dat is op onze terugweg. Want het eten smaakt de aangeschoven disgenoten goed, de rendang wordt geheel verorberd en Marlies eet zowaar haar bordje leeg. En ik” Moest weer zonodig mij beperken en ging mij verheugen op bier, bitterballen en patat. De kaart kon mij niet geheel en al bekoren. Bitterballen die niet goudbruin doorbakken waren, van een biologische kwalteit en patatten die deden denken aan die patatten van vrijdagavond. Ik dacht dat het aan mij lag, maar de smaakmakers rondom mij moesten het dit keer beamen voor wat betreft mijn mening. Even terug naar de keuken en niet veel later stond er een vergelijkbare hoeveelheid van die patatten voor mij klaar. Het grootste gedeelte ging ook dit keer retour… En toch was het leuk, LIVA die zich als een DIVA gedroeg, er niet tegenop zag om met haar handjes de tafel te kwellen en een droge cracker geregeld in haar snaveltje stak. Wel wat last had van haar oogjes waarin zij wreef, de slaap die om een hoekje in haar brein aangaf dat het tijd werd om naar bed te gaan en dat wij zo met z’n vijven aten. Dronken en genoten… Neen dan vandaag: aardappelen, een gehaktbal en spruitjes. Hotelspruitjes doordrenkt met ketjap en sambal. Dat was zowaar smullen. En gesmuld heb ik, vandaag!