Zwart/wit.

Eerst gestoomd, toen gedieseld en van alles onder de draad. Op stroom, groen wel te verstaan. Of het nu treinen betreft, bussen of lichten, alles gaat tegenwoordig in het groen. Ik zie het steeds wanneer ik een lamp binnen aanzet, wanneer de lichten op rood springen en wanneer de bussen hun beperkte radius proberen voor elkaar te krijgen. Over actie maar niet gesproken. Kocht een boek. Nu koop ik in de regel wel meerdere boeken, maar dit boek gaat over ‘Met de trein door Nederland, 1947 – 1968’. Een belangrijke periode, vooral omdat in dit boek de kleur ontbrak. Doe het dit keer met zwart/wit om enig besef van ouderdom naar voren te kunnen brengen. 1947. Een bepaald niet onbelangrijk jaar. Zo ook 1968. Toen ik afzwaaide na het vervullen van mijn Militaire Dienstplicht. Toen wij nog geacht werden in uniform naar en van huis te reizen. MP’ers er hun beroep van maakten om je ter verantwoording te roepen wanneer je je baret niet op had. De rijtuigen veelal reeds afgedankt materiaal van de Nederlandse Spoorwegen betroffen. Er nog geen sprake was van enige stroomlijn, laat staan dat de wagons ooit in een windtunnel waren beproefd. De Blokkendozen nog geklonken waren en Allan en Beijnes nog aansprekende namen voor wat betreft het wagonpark. Werkspoor en Heemaf dan wel Stork garant stonden voor degelijkheid, er nog geen sprake was van een Europese aanbesteding en niemand kon vermoeden dat de Fyra ooit een aanfluiting zou gaan worden. De conducteur nog op een fluit blies en dit signaal niet digitaal werd herhaald. Dat er gecontroleerd werd of alle deuren wel gesloten waren en niet van een automatisme sprake kon zijn. Ik stond in twijfel, doe ik het… wel ik heb het dus gedaan. En bij deze kan ik reeds verklappen dat er morgen wat andere beeldjes zullen verschijnen: in kleur!